Abdal, Türk tasavvufunda kullanılan bir terimdir. Abdal, "Allah'a abd, kul" anlamına gelir. Abdal, "Allah'a yönelmiş, Allah'a teslim olmuş kimse" olarak da tanımlanabilir.

Abdal, Türk tasavvufunda "halk erenleri" olarak da bilinir. Abdallar, "Allah'a gönül vermiş, halka hizmet eden, Allah'ın emirlerini yerine getiren kimseler" olarak kabul edilir.

Abdallar, genellikle "serseri, dilenci" olarak da nitelendirilir. Bu nitelendirme, abdalların **"dünya malına önem vermemesi, Allah'ın rızasını kazanmaya odaklanması"**ndan kaynaklanmaktadır.

Abdallar, Türk tasavvufunda önemli bir yere sahiptir. Abdallar, "halka Allah'ın mesajını ileten, halkı irşat eden" kimseler olarak kabul edilir.

Abdal kelimesinin geçtiği bazı ATASÖZLERİ ve DEYİMLER şunlardır:

1. "Abdal ata binince bey olur."
2. "Abdalın malı meydanda."
3. "Abdalın karısı eşekten anırmaz."
4. "Abdalın varisi yoktur."
5. "Abdalın gözü kördür."

Abdal kelimesinin geçtiği bazı EDEBÎ METİNLER şunlardır:

1. Yunus Emre'nin şiirleri
2. Aşık Veysel'in şiirleri
3. Karacaoğlan'ın şiirleri
4. Kaşgarlı Mahmut'un Divanü Lügati't-Türk adlı eseri
5. Divan-ı Hikmet adlı eser

Abdal kelimesi, Türk kültüründe önemli bir yere sahiptir. Abdallar, "halk erenleri" olarak kabul edilir ve Türk tasavvufunun önemli bir parçası olarak görülür.