İşte Cevaplar
Cevap : bazen bir hiç olduğumu düşünüyorum.
kimseye hiçbir şey verememiş, hiç kimseden hiçbir şey alamamış gibi.
bazen de çok amaçlı kullanıldığım kanısına varıyorum.
işte amele, evde kadın, çocukta anne, aile de evlat, kalabalıkta bir fazla..
bazen uğruna bir şarkı yazılmış aşık olunan bir kadın gibi.
bazen de çöpe atılan değersiz bir gazete kağıdı gibi..
bazen ölebilecek kadar çok seviyorken an geliyor sesini duymaya tahammül edemiyorum.
bazen canım çıkacakmışcasına özlüyorken, dokunduğumda buz kesiyor yüreğim.
bazen kalbim kaburgamdan fırlayacakmış gibi heyecanlanırken, an sonra ölü bir beden oluveriyorum.
hayatta aslında çok fazla şey yaşayıp hiçbir şey yaşamadığımızı fark ediyorum.
bunlar çok garip duygular..
kafamda milyonlarca cümleler kurabiliyorken şuraya iki kelime yazmaktan aciz kalıyorum bazen..
neye inanacağımı neye güveneceğimi bilemiyorum, doğruyu bulmakta zorlanıyorum.
nefesim kesilene kadar koşmak isterken, kalkıp su içmeye gidecek mecalim kalmıyor bazen.
aslında bir çok şeye sahipken, hiç bir şeyimin olmadığını fark ediyorum.
sevdiğini söyleyen ancak tam da bileklerimi kestiğim günlerden kalma duygularla boğuşurken kimseyi bulamıyorum yanımda..
gardırobumda yüz parçadan fazla kıyafetim varken, her sabah hiç bir şeyim yok diyebiliyorum mesela..
o çok sevdiğim giydiğimde beni mutlu eden topuklu ayakkabımı atmaya kıyamayıp, görmeye tahammül edemiyorum.
onlarca kez dinlediğim şarkı o ilk tadını vermiyor şimdilerde.
ve anlıyorum ki maddi olarak neye daha çok sahip olursak maneviyatımızı azar azar kaybediyoruz.
bisiklete binmenin verdiği mutluluk oluşmuyor elmacık kemiklerimizde.
gizli gizli şeker yemenin verdiği heyecan.
salıncakta daha hızlı sallanıp bulutlara erişebileceğimizi düşündüğümüz o umut.
saklambaç oynarken sobelemeye kıyamadığımız dostluklarımız da yok sanki.
okul zamanı hafta sonunu iple çektiğimiz, pazartesiyi heyecanla kucakladığımız samimiyetimiz.
yamalı kıyafetlerimizi saklayamamanın utancı..
bayat ekmekle yapılan yumurtalı ekmeğin verdiği o lezzet.
bir de kayıplarımız var tabi..
yüreğimizi toprakla üstüne örttüklerimiz, yüreğimize duvarlar ördüğümüz.
yaşamakla ölmek arasında ki o köprüde asılı kalışlarımız..
hangisiydi kötü olan?
özlem içinde acı çekerek sırf yaşamak için yaşamak mı?
kabullenip, duygusuz yaşamak mı?
yanlış zamanda yanlış gezegene gelmişiz gibi.
tam da bileklerimi kestiğim günlerden kalma duygularla boğuşurken olacak iş miydi şimdi?
tanrı bizi affetsin...
Diğer Cevaplara Gözat
kimseye hiçbir şey verememiş, hiç kimseden hiçbir şey alamamış gibi.
bazen de çok amaçlı kullanıldığım kanısına varıyorum.
işte amele, evde kadın, çocukta anne, aile de evlat, kalabalıkta bir fazla..
bazen uğruna bir şarkı yazılmış aşık olunan bir kadın gibi.
bazen de çöpe atılan değersiz bir gazete kağıdı gibi..
bazen ölebilecek kadar çok seviyorken an geliyor sesini duymaya tahammül edemiyorum.
bazen canım çıkacakmışcasına özlüyorken, dokunduğumda buz kesiyor yüreğim.
bazen kalbim kaburgamdan fırlayacakmış gibi heyecanlanırken, an sonra ölü bir beden oluveriyorum.
hayatta aslında çok fazla şey yaşayıp hiçbir şey yaşamadığımızı fark ediyorum.
bunlar çok garip duygular..
kafamda milyonlarca cümleler kurabiliyorken şuraya iki kelime yazmaktan aciz kalıyorum bazen..
neye inanacağımı neye güveneceğimi bilemiyorum, doğruyu bulmakta zorlanıyorum.
nefesim kesilene kadar koşmak isterken, kalkıp su içmeye gidecek mecalim kalmıyor bazen.
aslında bir çok şeye sahipken, hiç bir şeyimin olmadığını fark ediyorum.
sevdiğini söyleyen ancak tam da bileklerimi kestiğim günlerden kalma duygularla boğuşurken kimseyi bulamıyorum yanımda..
gardırobumda yüz parçadan fazla kıyafetim varken, her sabah hiç bir şeyim yok diyebiliyorum mesela..
o çok sevdiğim giydiğimde beni mutlu eden topuklu ayakkabımı atmaya kıyamayıp, görmeye tahammül edemiyorum.
onlarca kez dinlediğim şarkı o ilk tadını vermiyor şimdilerde.
ve anlıyorum ki maddi olarak neye daha çok sahip olursak maneviyatımızı azar azar kaybediyoruz.
bisiklete binmenin verdiği mutluluk oluşmuyor elmacık kemiklerimizde.
gizli gizli şeker yemenin verdiği heyecan.
salıncakta daha hızlı sallanıp bulutlara erişebileceğimizi düşündüğümüz o umut.
saklambaç oynarken sobelemeye kıyamadığımız dostluklarımız da yok sanki.
okul zamanı hafta sonunu iple çektiğimiz, pazartesiyi heyecanla kucakladığımız samimiyetimiz.
yamalı kıyafetlerimizi saklayamamanın utancı..
bayat ekmekle yapılan yumurtalı ekmeğin verdiği o lezzet.
bir de kayıplarımız var tabi..
yüreğimizi toprakla üstüne örttüklerimiz, yüreğimize duvarlar ördüğümüz.
yaşamakla ölmek arasında ki o köprüde asılı kalışlarımız..
hangisiydi kötü olan?
özlem içinde acı çekerek sırf yaşamak için yaşamak mı?
kabullenip, duygusuz yaşamak mı?
yanlış zamanda yanlış gezegene gelmişiz gibi.
tam da bileklerimi kestiğim günlerden kalma duygularla boğuşurken olacak iş miydi şimdi?
tanrı bizi affetsin...
Diğer Cevaplara Gözat
Cevap : Ölür gibi düşüyorum gözlerinden, acım kendimi yaşatmaya yetmiyor bile...
Beylik laflar etmeyeceğim. Gözlerimde yaş, aklımda hayalin, kalbimde sevgin var. Olur da bir gün yanımda olmayı seçersen, serçe parmağından öpeceğim seni. O güne kadar, kendine iyi bak, su içmeyi ihmal etme.
sanat
Her seferinde boğazımda düğümleniyor bu şarkı
ben bu şarkıyı açınca evin içinde deli gibi koşturan kedim bile duruyor, ağlıyor
Bazen ağlarsın,kimse duymaz ya haniÇığlıkların nefesini keserYaşamak bile öldürür seniKimse görmez seniBir şey anlatamazsın kimseyeHalbuki diyecek onca şey varkenİçini yakar bitirirsinYavaş yavaş tükenecekkenYalnız yalnız bitersin.İçindeki karanlığın sessizliğine gömülür gidersin…
Biricik dedemi dün kaybettik kendisi hep benim hafızamda yaşlı ne zaman yanına gitsek bizi hatırlamayan yatağa mahkum birisi olarak kalmış olsa da dün üniversite kayıdım için Kütahya ya giderken onun ölüm haberini almak beni o kadar derinden sarstı ki kalbimin parçalandığını hissetmiştim işte tam böyle bir durumda bu şarkıya denk gelmek :’)) dedecim umarım çok mutlusundur orada
Çaldığın gitarı götüme soksan sesim çıkmaz
Bu gece ağlamadan bitmezdi zaten, eyvallah
Kalbimizi buraya bırakmışız
14.07.2019 06:44 doğum günümden bir gün önce bir insan kendine düşünerek ne kadar eziyet edebilirse o kadar eziyet ettim ve dönüp dolaşıp geldiğim bu kürkçü dükkanındayımama en azından gelebileceğim bir kürkçü dükkanım var bu yüzden teşekkür ederim bandocuğum 06:45
Ölüyorum genç yaşımda
Baya baya Low’un Lullaby’ini araklamissin abicim tebrikler
Tek bir kelime etmeden o kadar çok şey anlattınız ki. Siz eşsiz insanlarsınız.
Çok iyi
Sözlerini beklerken bi baktım bitmiş
low-lullaby e çok benziyor
Yavaş yavaş ölüyorum ama kimse farkında değil ne yazık ki.
hepimiz ağlıyoruz bir yerlerde. kendi ölüm sözlerimizi yazıyoruz bu müziğin üzerine.
3 yıldır burdayım. Her daraldığımda, sıkıldığımda, ağlama seanslarımda, duvar yumrukladığımda, sessizce iç çeke çeke ağladığımda.. Her seferinde buraya geldim. Beni de üzdüler. Ama ertesi sabah kalkıp kahvaltı hazırladım.
yorumları okurken bir baktım gözümden yaşlar pıt pıt akıyor…
Ölüm varHer fısıldayışta her notada her haykırışta düşen her son bahar yaprağındaÖlüm gerçek av kadar kaderim kadar avcı kadar gerçekVe sonsuzken notalar evreni kafamdaki planlarcasınaVücudumun her noktası erimişYolum karanlık yoluna doğruKendi benliğini bulamayan lavinaDestanlar gibi sevdik bu şarkı gibi bittik söz möz yok artık uyaklar ölçüler heceler umrumda değil mesela mesela sen gittiğinden beri kızıl şarap içmedim desem yalan olur ama eski tadı da yok artık bana bıraktığın belalar için saol kadın
Seneler sonra ilk kez tekrar sesini duyduğumda bu paylaşımın adını söylerek “sen sandım başta konuşan kişinin sesini” demesiyle oluşan bi çırpınış ve yeniden bir son, garip ama vazgeçmişlik var…Bitti ve sonu mutlu değildi. Ama şunu biliyorum ki kattığı çok şey var artık bana.
Çok farklı bir grupsunuz gerçekten size ihtiyacımız var umarım hiç bir zaman kalitenizden kendinizden ödün vermezsiniz.Çok kalitelisiniz.
Mutluyum işte
Sevgilim hala düzeltemedim kalbimi
İki yıl önce tam da bu gün yayınlanmış
Hiçbir şarkı belki de bu kadar gerçek olmamıştı
Cok mutsuzum be
ve görmeden baktığım sokağa hakim penceremden, dışarı sarktığımda, kendimi birden, kurusun diye pencerelere asılan, sonra orada unutulup yavaş yavaş buruşan, sonunda da asıldığı yeri kirleten yaş bir toz bezi gibi hissettim..
ayaklarım ısınmadan uyuyamıyorum. sırt üstü yatıyorum ama hala yorgunluğum bedenimde, yatağa akmıyor, çıkmak istemiyor üstümden. o da farkında rahatı tatmamam gerektiğinin. vücudum, organlarım, sistematik olarak acıyı bünyesine alıp kendilerini kilitliyor. acı, yorgunluk, sızı, mutsuzluk.. içimde kalıyor. eksilmiyor, artıyor hep, direncim de doğru orantılı seyrediyor onu. her neyse.. kafamda bir sürü şey..; kimsenin önceliği olmak istemedim hiçbir zaman, çünkü ben, kendini hayatının bir yerine koyamayan biri oldum hep. böyle biri başkasını üzmekten ne kadar öteye gidebilir ki; insanları neden üzeyim, mutsuzluğun tadını bilen biri olarak ? bu sadece biri.
Beylik laflar etmeyeceğim. Gözlerimde yaş, aklımda hayalin, kalbimde sevgin var. Olur da bir gün yanımda olmayı seçersen, serçe parmağından öpeceğim seni. O güne kadar, kendine iyi bak, su içmeyi ihmal etme.
sanat
Her seferinde boğazımda düğümleniyor bu şarkı
ben bu şarkıyı açınca evin içinde deli gibi koşturan kedim bile duruyor, ağlıyor
Bazen ağlarsın,kimse duymaz ya haniÇığlıkların nefesini keserYaşamak bile öldürür seniKimse görmez seniBir şey anlatamazsın kimseyeHalbuki diyecek onca şey varkenİçini yakar bitirirsinYavaş yavaş tükenecekkenYalnız yalnız bitersin.İçindeki karanlığın sessizliğine gömülür gidersin…
Biricik dedemi dün kaybettik kendisi hep benim hafızamda yaşlı ne zaman yanına gitsek bizi hatırlamayan yatağa mahkum birisi olarak kalmış olsa da dün üniversite kayıdım için Kütahya ya giderken onun ölüm haberini almak beni o kadar derinden sarstı ki kalbimin parçalandığını hissetmiştim işte tam böyle bir durumda bu şarkıya denk gelmek :’)) dedecim umarım çok mutlusundur orada
Çaldığın gitarı götüme soksan sesim çıkmaz
Bu gece ağlamadan bitmezdi zaten, eyvallah
Kalbimizi buraya bırakmışız
14.07.2019 06:44 doğum günümden bir gün önce bir insan kendine düşünerek ne kadar eziyet edebilirse o kadar eziyet ettim ve dönüp dolaşıp geldiğim bu kürkçü dükkanındayımama en azından gelebileceğim bir kürkçü dükkanım var bu yüzden teşekkür ederim bandocuğum 06:45
Ölüyorum genç yaşımda
Baya baya Low’un Lullaby’ini araklamissin abicim tebrikler
Tek bir kelime etmeden o kadar çok şey anlattınız ki. Siz eşsiz insanlarsınız.
Çok iyi
Sözlerini beklerken bi baktım bitmiş
low-lullaby e çok benziyor
Yavaş yavaş ölüyorum ama kimse farkında değil ne yazık ki.
hepimiz ağlıyoruz bir yerlerde. kendi ölüm sözlerimizi yazıyoruz bu müziğin üzerine.
3 yıldır burdayım. Her daraldığımda, sıkıldığımda, ağlama seanslarımda, duvar yumrukladığımda, sessizce iç çeke çeke ağladığımda.. Her seferinde buraya geldim. Beni de üzdüler. Ama ertesi sabah kalkıp kahvaltı hazırladım.
yorumları okurken bir baktım gözümden yaşlar pıt pıt akıyor…
Ölüm varHer fısıldayışta her notada her haykırışta düşen her son bahar yaprağındaÖlüm gerçek av kadar kaderim kadar avcı kadar gerçekVe sonsuzken notalar evreni kafamdaki planlarcasınaVücudumun her noktası erimişYolum karanlık yoluna doğruKendi benliğini bulamayan lavinaDestanlar gibi sevdik bu şarkı gibi bittik söz möz yok artık uyaklar ölçüler heceler umrumda değil mesela mesela sen gittiğinden beri kızıl şarap içmedim desem yalan olur ama eski tadı da yok artık bana bıraktığın belalar için saol kadın
Seneler sonra ilk kez tekrar sesini duyduğumda bu paylaşımın adını söylerek “sen sandım başta konuşan kişinin sesini” demesiyle oluşan bi çırpınış ve yeniden bir son, garip ama vazgeçmişlik var…Bitti ve sonu mutlu değildi. Ama şunu biliyorum ki kattığı çok şey var artık bana.
Çok farklı bir grupsunuz gerçekten size ihtiyacımız var umarım hiç bir zaman kalitenizden kendinizden ödün vermezsiniz.Çok kalitelisiniz.
Mutluyum işte
Sevgilim hala düzeltemedim kalbimi
İki yıl önce tam da bu gün yayınlanmış
Hiçbir şarkı belki de bu kadar gerçek olmamıştı
Cok mutsuzum be
ve görmeden baktığım sokağa hakim penceremden, dışarı sarktığımda, kendimi birden, kurusun diye pencerelere asılan, sonra orada unutulup yavaş yavaş buruşan, sonunda da asıldığı yeri kirleten yaş bir toz bezi gibi hissettim..
ayaklarım ısınmadan uyuyamıyorum. sırt üstü yatıyorum ama hala yorgunluğum bedenimde, yatağa akmıyor, çıkmak istemiyor üstümden. o da farkında rahatı tatmamam gerektiğinin. vücudum, organlarım, sistematik olarak acıyı bünyesine alıp kendilerini kilitliyor. acı, yorgunluk, sızı, mutsuzluk.. içimde kalıyor. eksilmiyor, artıyor hep, direncim de doğru orantılı seyrediyor onu. her neyse.. kafamda bir sürü şey..; kimsenin önceliği olmak istemedim hiçbir zaman, çünkü ben, kendini hayatının bir yerine koyamayan biri oldum hep. böyle biri başkasını üzmekten ne kadar öteye gidebilir ki; insanları neden üzeyim, mutsuzluğun tadını bilen biri olarak ? bu sadece biri.