Zehra,okulun baş öğretmenidir.Mesleğinin tüm görevlerini,sorumluluklarını yerine getirmektedir fakat geçmişte yaşadığı kötü olaylardan dolayı acıma duygusu nedir bilmeyen,merhametsiz bir öğretmendir.Bu yüzden bütün öğrencilerinin yaptıkları hiç bir yanlışı affetmez en ufak bir hataya bile büyük tepkiler gösterir,onları cezalandırdı.Zehra,okula geç kalan,maddi durumları kötü olduğu için üstü başı yırtık olan öğrencileri derse almaz onları diğer öğrencilerden ayırır ve hiçbir şekilde onlara merhamet etmezdi.Maarif Müdürü olan Tevfik Bey Zehra'yı bu özelliğinden dolayı  defalarca kez uyarmış olmasına rağmen Zehra'nın davranışlarında hiç bir değişiklik görülmemiştir.Bir gün bölgenin vekili olan Şerif Bey Zehra'nın okulunu ziyarete gider.Şerif Bey Zehra'nın babasının sağlık durumunun hiç iyi olmadığını bu nedenle Zehra'nın mutlaka İstanbul'a gidip babasını görmesinin  gerektiğini söyler.Fakat Zehra sert bir tavırla babasının olmadığını söylerek yanlarından ayrılır.Zehra yanlarından ayrılınca Tevfik Bey ve Vekil Şerif Bey Zehra hakkında konuşmaya başlarlar.Tevfik Bey Zehra'nın çok zeki,görevini canla başla yapan bir öğretmen olduğunu fakat acıma duygusunun olmadığını acıma duygusunu öğrenmeden de tam anlamıyla bir öğretmen olamayacağını söyler.İki gün sonra İstanbul'dan Zehra'ya babasının ölüm döşeğinde olduğunu az bir vaktinin kaldığını bildiren bir  resmi bir telgraf gelir.Tevfik Bey,hemen Zehra'yı odasına çağırtır.Zehra'ya babasının ölüm döşeğinde olduğunu bildiren bir telgraf geldiğini söyler.Zehra,yine babasının olmadığını ve İstanbul'a asla gitmeyeceğini söyler.Tevfik Bey,artık Zehra'nın bu davranışlarına anlam veremez ve ondan bir açıklama yapmasını ister.Zehra artık dayanamaz ve ağlayarak herşeyi anlatmaya başlar ''Geçen gün sizden hakikati sakladım..Babamı inkar ettim...Fakat bu büsbütün yalan sayılmaz,Mürşit Efendi üzerimde babalık haklarını kaybetmiş bir...Bir  biçaredir...Biçare diyorum.Layık olduğu kelimeyi söylemeye dilim varmıyor.Belki şu saatte ölmüştür''(s.33)

''Bu adam ailemizi mahvetti...Bir ben kendimi kurtarabildim....Oda ne güçlükle...Bilemezsiniz...8 sene evvel kaçar gibi kendimi bir kasabaya attım.İzimi kaybettirdim,kendimi unutturdum...''(s.34)

''İstanbul'a gitmeyeceğim...Mürşit Efendi'yi tanımıyorum.Tanımamakta da kendimi haklı görüyorum.Madem ki öleceği varmış...Bir köşeye çekilip kendi kendine ölebilirdi.''(s.35)

Tevfik Bey,Zehra'nın ölüm döşeğinde olan babasına karşı bu kadar acımasız ve umursamaz davranması karşısında çok şaşırır.Ona göre böyle bir durumda sebep ne olursa olsun,yaşanmış tüm kötü şeylerin,kırgınlıkların unutulması gerekir.Tevfik Bey,kendisinin böyle düşünmesine rağmen Zehra'nın üzerine gitmez.Aradan 2 3 saat geçer.Zehra elinde bir bavulla gelir,fikrini değiştirdiğini ve İstanbul'a gitmeye karar verdiğini söyler.Zehra,İstanbul yoluna düşer.Trenin penceresine başını yaslar ve tüm yolculuk boyunca çocukluğunda yaşadığı kötü olayları düşünmeye başlar.Teyzesi Ruhsar'ın nasıl zalim bir kocayla evlendirildiğini,her gün kocasından dayak yediğini ve sonunda kocası tarafından öldürüldüğünü defalarca kez anneannesinden dinlemiş ve bu yüzden tüm erkeklere düşman olmuş,ömrünün sonuna kadar evlenmemeye karar vermiştir. Annesi ise çapkın,sarhoş,serseri bir adamın elinde yıllarca sürünmüştür. Zehra ve ailesi komşuları Mesadet Hanım ve kardeşi Necip Bey’in çok iyiliklerini görmüşlerdir. Necip Bey, Zehra’nın babasına yanında iş vermiş fakat Mürşit Efendi bu iyiliğe karşı çok büyük tepki vermiş ve bu aileyle bir daha görüşülmesini yasaklamıştır. Ama Mürşit Efendi’den gizli gizli yine bu aileyle görüşmüşlerdir.Zehra’nın kendisinden 4 yaş büyük olan ablası Feriha ise,kendi yaşıtlarıyla oynamak yerine yetişkin kızlardan hoşlanır onlara özenir ve annesini örnek aldığı için süse oldukça düşkündür.Babası içkiye her türlü şeye para bulur ancak kızına bir çift çorap almaktan acizdir.Mürşit Efendi Feriha’nın sokağa çıkmasını yasaklar.Feriha on dört yaşında veremden ölür.Mürşit Efendi’ye kızının cenazesini göstermezler, ablasının  ölümünden onu sorumlu tutarlar. Zehra,ablasının ölümünden belli bir süre sonra babası tarafından Marabet Mektebi’ne yazdırılır. Mürşit Efendi mekteptekilere Zehra’nın hiç kimseyle görüştürülmemesini tembihler. Zehra bu okulda üç yıl okur. Zehra okuduğu sırada uzun zamandır hastalıkla boğuşan annesi ölür,anneannesine inme iner, yıllarca hastane köşelerinde sürünür,babası hapise girer. Zehra on dört yaşında bu mektepten ayrılır. Girdiği sınavı kazanır ve beş yıl okur. Zehra bu beş yılda kitaplardan başını kaldırmıyor, çevresindeki hiç kimse bile muhatap olmuyor konuşuyordu. Kendi yaşıtları gibi değildi. Yaşlı,başlı bir insan gibiydi.Kalbi bütün sevgilere, ümitlerle, mutluluklara kapanmıştı.

 Zehra, bir okul gezisinde babasıyla karşılaşır.Babasının saçı sakalı birbirine karışmış, elbiseleri param parça yamalı yırtık halde görünce arkadaşlarına rezil olmaktan korkar ve babasını tanımamazlıktan gelir. Zehra,okulunu bitirince Anadolu’da bir kasabaya gider. Kendisini mesleğine adar. Zehra tüm bu yaşanılanları düşünürken uykuya dalar.Yolculuk bitmiş, Zehra kendisine verilen adrese gelmiştir. Onu eski komşuları olan Vehbi Bey karşılar. Zehra’ya niye daha önce gelmediğini çok geç kaldığını babasının bir gün önce vefat ettiğini söyler. Zehra ve Vehbi Efendi Mürşit Efendi’nin evine giderler. Vehbi Bey, Zehra’ya Mürşit Efendi’ye ait olan sandığı Zehra’ya teslim eder. Zehra önce sandığı açmak istemez fakat odada tek kalınca dayanamaz ve sandığı açar. Sandığın içinden eski püskü,yırtık birkaç kıyafet ve değersiz birkaç eşya çıkar. Bunların arasında Zehra’nın gözüne bir defter çarpar. Bu babasının hatıra Defteri dir. Zehra babasının hatıra defterini okumaya başlar…