İnsan ancak geçmişini, atalarını onların kendisine bıraktığı mirası bilerek bu kültüre sahip çıkarak insan olabilir. Geçmişini bilmeyen toplumlar yok olmaya mahkumdur. Böyle bir durumda insanlar ya özgürlüklerini kaybeder ya başkalarının emrine girerler. Bu yüzden insanoğlu özünü kaybetmemelidir.

Kişi belirli bir birikim ve donanım ile dünyaya gelir. Ailesinden, çevresinden, ilk yaşadığı yerden beslendiği edindiği deneyim ve tecrübeleri ile üzerine yeni yaşam katar. Yeni yaşam alanına geçildiğinde unutulan asıl öz kişinin toplumdan soyutlanmasına, kendini reddetmesine ve yabancılaşmasına sebep olur. Burada kastedilen öz kişinin kendisine yabancılaşması olarak kabul edilebilirken topluma yönelik yabancılaşması da söylenebilir.

Zamanla değerlerini yitiren ve bulunduğu konumda hep varmış gibi hisseden kişi özünden uzaklaşacak ve belki de geçmişte yaşandığı milletinin acı tecrübeleri ile oluşan topraklar da yaşama sebebini de reddedecek ve tamamen unutacaktır. Özünü unutan insan geldiği yeri unutandır. Yaşadıklarını unutan ve kendisine tecrübe katan olayları unutan bir kişidir. Bu da hem kendisine hem topluma yabancılaşması, yalnızlaşması, tekelleşmesi, bireysel ve bencil düşünen bir insana dönüşmeye başlaması demektir.