1917’den sonra genç şairler, şiirlerinde Türkçe ve hece ölçüsünün en güzel örneklerini vermişlerdir. Bir kaç yılı kapsayan çok kısa süre içinde ulaşılan bu başarıda, Cumhuriyet’in ilk yıllarında da şiir yazmayı sürdüren ve Beş Hececiler ya da Hecenin Beş Şairi olarak adlandırılan şairlerin etkisi büyüktür.

Bir topluluk oluşturmayan, aynı özellikleri taşıdıkları için bu adla adlandırılan şairler “Halit Fahri (Ozansoy)(1891-1971), Enis Behiç (Koryürek) (1892-1949), Orhan Seyfi (Orhon) (1890-1972), Yusuf Ziya (Ortaç)(1895-1967) ve Faruk Nafiz (Çamlıbel) (1898-1973)’dir.


Beş Hececilerin temel özellikleri  şöyledir:

 

1. Şiirde sade ve özentisiz olmayı, süsten uzak durmayı benimsemişlerdir.

2 Düzyazıdaki söz dizimini şiire uygulamışlardır.

3. Dize kümelerinde dörtlük esasına bağlı kalmamış, yeni biçimler denemişlerdir.

4. İlk dönemlerinde aruzu veznini kullanmışlardır; Milli edebiyat akımının etkisiyle hece ölçüsüne geçmişlerdir.

5. Şiirde memleket sevgisi, yurt güzellikleri, vatan sevgisi, kahramanlık gibi konular işlenmiştir.

6. Şiire Milli Mücadele yıllarında başlamışar; Cumhuriyet döneminde de devam etmişlerdir. Bu nedenden dolayı bu şairleri Cumhuriyet edebiyatına da katabiliriz.

7. Halk şiirinden etkilenmekle birlikte arayışlarını sürdürmüşler; hece ölçüsüyle serbest müstezat yazmayı denemişlerdir.

8. Gerçekçi olmak istemelerine karşın hemen hepsi romantizme sürüklenmişlerdir.

9. Şiirlerinde Anadolu’yu coşkulu bir dille anlatmışlardır.