Bir düşüncenin yapının ya da önermenin gerçeğe uygunluğuna DOĞRULUK denir.

Geleneksel tanıma göre “önerme”, “yargı” bildiren yani bir şeyin bir özelliğe sahip olup olmadığını ya da belirli bir durumda bulunup bulunmadığını belirten ifadelerin genel adıdır (Bu tanımın, şeyler arasındaki “bağıntı”lara işaret eden önermeleri ihmal ettiği bilinmelidir). Bir “önerme”nin ortaya koyduğu “yargı”, gerçeklikle uyuşuyorsa o önerme “doğru”, uyuşmuyorsa “yanlış” demektir.

Örneğin “Balıklar suda yaşar” önermesi “doğru” iken “Bazı ağaçlar uçar” önermesi “yanlış”tır. Bu özel ifadeler, bir doğruluk değeri taşıyor oldukları için akıl yürütmelerimizin esası durumundadırlar.

Mantığın temel unsurları olan önermelerin, ilgili şey, olay ya da olgularla uygunluğuna bağlı olarak ya “doğru” ya da “yanlış” olabileceklerine yani sadece iki doğruluk değerinden birisini taşıyabileceklerine ilişkin kabul, şu temel ilkelerin getirdiği bir zorunluluktur.