Bütün olayların, durumların bizi koltuğumuzda tutmak için ayarlandığı romanlara alışmıştık, kişiler de, çevreleri de bize doğru yönelirdi. Bu geniş, sağlam düzenin bir kurucusu olduğunu bilir, o kurucunun anlattıklarını dinler, gerekli her açıklamayı yapacağına güvenirdik. Sığıntılığın sınırlarında dolaşmak onurumuz kırmazdı. Olaya katılmak, kahramanın yerini almak aklımızdan bile geçmez, ara sıra doğrulmaya yeltensek bile, bu çağrının bizi koltuğumuza daha iyi perçinleyecek bir aldatmaca olduğunu çok geçmeden anlardır. Bu parçada verilen eleştiri türlerinden hangisi ağır basmaktadır?

Sorusunun cevabı için bana yardımcı olur musunuz?