Cevap : Hayatı :
1917 Tokat-Zile doğumlu olan Külebi, İstanbul Yüksek Öğretmen Okulu Türk Dili ve Edebiyatı bölümünü bitirerek, Antalya ve Ankara'da Edebiyat öğretmenliği yaptı. Milli Eğitim Müfettişliği'de yapan şair, Kültür Ateşe'si olarak İsviçre'de görev yaptı. Kültür Müsteşar Yardımcılığı görevinde de bulunan Külebi, Türk Dil Kurumu genel yazmanı olarak da çalışmıştır. 1940 yılı sonrasındaki şiirimizin yenileşmesinde, kendine özgü bir yeri vardır. Rahat bir anlatıma sahip olan yazar,içtenliği ve duyaylılığıyla ilgi çekmiştir.1997 yılında öldü.

Eserleri :
ŞİİR KİTAPLARI :
Adamın Biri-1946
Rüzgar-1949
Atatürk Kurtuluş Savaşında-1952
Yeşeren Otlar-1954 (Türk Dil Kurumu Edebiyat Ödülü-1955)
Süt-1965
Şiirler-1969
Sıkıntı ve Umut-1977
Yangın-1980 (Yedi Tepe Şiir Armağanı)
Bütün Şiirleri-1982
Güz Türküleri-1991
Bütün Şiirleri-1997

ANI :
İçi Sevda Dolu Yolculuk-1986

DÜZ YAZI :
Şiir Her Zaman-1985

---

---

Diğer Cevaplara Gözat

Cevap : Cahit Külebi (20 Aralık 1917, Tokat - 20 Haziran 1997 Ankara), Türk şair. Halk şiirinden, türkülerden yararlanarak çağdaş bir şiir oluşturmuş, konu olarak yurt, insan ve doğa sevgisini işlemiştir. Şiirlerinde çocukluğunun ve gençlik yıllarının geçtiği yörelerden izlenimlerini yansıtmıştır

Cevap : HERKESE TEŞEKKÜR EDERİMMM :)

Cevap : Edebi Kişiliği Cahit Külebi Türk edebiyatının II. Dünya Savaşı içinde gelişen canlı bir döneminde eser vermeğe başladı. Birbirinden ayrı, değişik akımlara bağlanan, ayrı kaynaklardan beslenen o dönemin şiirini dikkat çekici bir bileşim haline getirdi. Bu şiir bir yandan halk edebiyatının, öte yandan serbest şiirin tekniklerinden yararlanıyor, Hececiler’le Garipçiler’in deneylerini yeni bir kullanış içinde yan yana getiriyordu; ayrıca yurt güzelliklerini romantik açıdan ele alan folklorcu şairler kuşağı ile Anadolu insanının acılı yaşantısını yansıtan toplumcu şairler arasında bir köprüydü. İlk şiirleri Gençlik Dergisi’nde çıkmıştır. Şiirinde tuttuğu yolu “gerçekçi romantizm” diye adlandırılan Câhid Külebi, Anadolu insanının sıkıntılarını, yurdun perişan yerlerini anlatırken doktrinlerin emrine girmemiş; gördüğünü, yaşadığını ve hissettiğini zaman zaman buruk bir edâyla, açık, sâde bir dil ve halk şâirlerine has bir ustalıkla anlatmıştır. Bütün şiirlerinde, “Sanat eseri, makâlenin, hitâbenin ödevini benimsememelidir.” görüşünü uygulamıştır.