İşte Cevaplar
Cevap : Divan Edebiyatı Özellikleri:
1. Arap ve İran kültürü, estetik anlayışı Divan edebiyatını önemli ölçüde beslemiştir. Sanatçılar, Arap ve İran sanat – edebiyat geleneklerine bağh kalmışlardır.
2. Divan şiiri halktan kopuktur. Saray çevresi ve medreselilerin oluşturduğu, zevk aldığı bir edebiyattır.
3. İlk örnekleri 13.yüzyılda görülen Divan şiiri, varlığını, 19.yüzyılın ortalarına kadar sürdürmüştür. ilk Divan şairi dindışı şiirler yazan Hoca Dehhani’dir. İlk Divan şairleri, şiirlerinde ağırlıklı olarak Türkçeyi kullanmışlar ancak dil, 16. yüzyıldan sonra oldukça ağırlaşmıştır.
4. Toplumla ilgili konular işlenmemiş, bireysel konulara yer verilmiştir. Sanatçılar çeşitli olumsuzluklar düzene değil, kişiye bağlamışlardır.
5. Aşk, şarap, tasavvuf, rintlik gibi değişmeyen konular işlenmiştir. Klasik aşk öyküleri, din ve tasavvuf, felsefe…
6. Konudan çok, konunun işleniş biçimine (kurallara önem vermişlerdir. Yeni konular bulma yerine var olan konularda daha güzel yazma çabasına girmişlerdir. Bu yanıyla Divan şiiri, hem konu hem de biçimce özgün değil, taklide dayalıdır. Örneğin, bir Arap halk öyküsü olan Leyla ve Mecnun pek çok sanatçı tarafından kullanılmıştır.
7. Sanatçılar “mazmun” adı verilen ortak benzetmeler kullanmışlardır. Örneğin ok yerine kirpik diş yerine inci, boy yerine servi, dudak yerine gonca…
8. Söz ve anlam sanatçılarına, mecazlı anlatıma geniş ölçüde yer verilmiştir. Bunlar, sanatçıyı usta kılan önemli öğelerindendir.
9. Şiirde her beyit anlamca ötekilerden bağımsızdır. Konu bütünlüğü, bütün güzelliği değil, parça güzelliği temel alınmıştır.
10. ölçüsü aruz, nazım birimi beyittir. ( Dörtlük ve bentlerle yazılanlar da vardır: şarkı, terkib -i bent…
11.Daha çok tam ve zengin uyak kullanılmış, “gö için uyak” anlayışı benimsenmiştir.
12. Arap ve iran edebiyatlarından alınma gazel, kaside, mesnevi, müstezat, rubai…gibi nazım biçimleri kullanmıştır. Tuyuğ ve şarkıyı Divan şairleri katmıştır edebiyatımıza.
13. Genelde aruzu kullanan Divan şairlerinden Nedim, Aşık Paşa ve Şeyh Galip’in heceyle şiir denemeleri vardır.
Diğer Cevaplara Gözat
2. Divan şiiri halktan kopuktur. Saray çevresi ve medreselilerin oluşturduğu, zevk aldığı bir edebiyattır.
3. İlk örnekleri 13.yüzyılda görülen Divan şiiri, varlığını, 19.yüzyılın ortalarına kadar sürdürmüştür. ilk Divan şairi dindışı şiirler yazan Hoca Dehhani’dir. İlk Divan şairleri, şiirlerinde ağırlıklı olarak Türkçeyi kullanmışlar ancak dil, 16. yüzyıldan sonra oldukça ağırlaşmıştır.
4. Toplumla ilgili konular işlenmemiş, bireysel konulara yer verilmiştir. Sanatçılar çeşitli olumsuzluklar düzene değil, kişiye bağlamışlardır.
5. Aşk, şarap, tasavvuf, rintlik gibi değişmeyen konular işlenmiştir. Klasik aşk öyküleri, din ve tasavvuf, felsefe…
6. Konudan çok, konunun işleniş biçimine (kurallara önem vermişlerdir. Yeni konular bulma yerine var olan konularda daha güzel yazma çabasına girmişlerdir. Bu yanıyla Divan şiiri, hem konu hem de biçimce özgün değil, taklide dayalıdır. Örneğin, bir Arap halk öyküsü olan Leyla ve Mecnun pek çok sanatçı tarafından kullanılmıştır.
7. Sanatçılar “mazmun” adı verilen ortak benzetmeler kullanmışlardır. Örneğin ok yerine kirpik diş yerine inci, boy yerine servi, dudak yerine gonca…
8. Söz ve anlam sanatçılarına, mecazlı anlatıma geniş ölçüde yer verilmiştir. Bunlar, sanatçıyı usta kılan önemli öğelerindendir.
9. Şiirde her beyit anlamca ötekilerden bağımsızdır. Konu bütünlüğü, bütün güzelliği değil, parça güzelliği temel alınmıştır.
10. ölçüsü aruz, nazım birimi beyittir. ( Dörtlük ve bentlerle yazılanlar da vardır: şarkı, terkib -i bent…
11.Daha çok tam ve zengin uyak kullanılmış, “gö için uyak” anlayışı benimsenmiştir.
12. Arap ve iran edebiyatlarından alınma gazel, kaside, mesnevi, müstezat, rubai…gibi nazım biçimleri kullanmıştır. Tuyuğ ve şarkıyı Divan şairleri katmıştır edebiyatımıza.
13. Genelde aruzu kullanan Divan şairlerinden Nedim, Aşık Paşa ve Şeyh Galip’in heceyle şiir denemeleri vardır.
Diğer Cevaplara Gözat
Sunum İçeriği
Cevap : Divan Edebiyatının Genel Özellikleri
1. Arap ve İran edebiyatlarının etkisiyle, medrese tahsillerinden geçmiş seçkinlerin oluşturduğu edebiyattır. Bu nedenle Yüksek Zümre Edebiyatı adıyla da anılır. Şairlerin şiirlerini divan adı verilen eserlerde bir araya getirmeleri dolayısıyla “Divan Edebiyatı” adını almıştır.
2. Dil, konu, biçim özellikleri yönünden Arap ve özellikle İran Edebiyatı’nın etkisindedir.
3. Edebiyatımızın yabancı etkilere en açık olduğu bölümüdür.
4. Eserlerin tamamı yazılıdır. Divan Edebiyatı’nda anonim ürün yoktur.
5. Düzyazı da kullanılmış olmakla birlikte nazım (şiir) daha yaygındır.
6. Müzikle ilgisi Halk Edebiyatı’na göre çok daha azdır.
7. Dindışı ve bireysel konular-temalar ön plandadır. Dini ve toplumsal konulara daha az yer verir.
8. İlk örnekleri 11. ve 12. yüzyıllarda kendini göstermiş ise de asıl başlangıcı 13. yüzyıldadır. 19.yüzyılın ikinci yarısına kadar devam etmiştir.
Divan Şiiri Genel Özellikleri:
1. Aruz ölçüsü kullanılmıştır.
2. Ana nazım birimi beyittir. Dörtlükler de kullanılmıştır.
3. Arap ve İran edebiyatlarından aynen alınmış nazım biçimleri kullanılmıştır. Sadece şarkı ve tuyuğ Türk Divan şairlerince Divan şairlerince Divan şiirlerine dâhil edilmiştir.
4. Genellikle tam ve zengin kafiye tercih edilir. Ahenge önem verildiğinden rediflere de özellikle yer verilir.
5. Bütün güzelliğine değil, parça (beyit) güzelliğine önem verilir.
6. Dil ve anlatım süslü ve sanatlıdır. Mazmun adı verilen kalıplaşmış dolaylı (telmihli, eğretilemeli) söz kalıplarıyla, anlatım yapılır. [“Meh” (ay) dendiğinde “sevgilinin yüzü”nün, “servi” dendiğinde “boyu”nun “inci” dendiğinde “dişi”nin anlaşılması gibi.]
Ayrıca Bazı Mazmunlar:
Boy: servi, tuba, elif, Nihal…
Göz: kâfir, mahmur, katil, mest…
Kirpik: ok, mızrak…
Zülf/Saç: misk, sümbül, amber, yılan, kement…
7. “Sanat için sanat” ve “söz güzelliği” amaçlandığından konu geri plandadır.
8. Genellikle insan aşkı, içki, eğlence gibi tema ve konular işlenir. Din ve tasavvuf konularına da yer verilir. Toplumdan ve toplum sorunlarından uzaktır.
9. Konular soyut olarak ele alınır. Gerçek hayat sahnelerine pek yer vermez.
10. Şiir ağırlıklı bir yer tutar; düzyazı ikinci plandır.
11. Yabancı dil kurallarıyla ve yabancı sözcüklerle yüklü bir dil kullanılır. Arapça, Farsça sözcük ve tamlamalar çok sık kullanılır.
12. Özgünlük yoktur, nazirecilik geleneği vardır.
Nazire: Bir şairin çok beğendiği başka birine ait bir şiiri konusu, ölçüsü ve uyağıyla model alarak yazdığı şiirdir. Hemen her şair nazire yazmıştır.
12. Padişah, Allah’ın yeryüzündeki gölgesi sayıldığı için padişahın övülmesi çok yaygındır.
1. Arap ve İran edebiyatlarının etkisiyle, medrese tahsillerinden geçmiş seçkinlerin oluşturduğu edebiyattır. Bu nedenle Yüksek Zümre Edebiyatı adıyla da anılır. Şairlerin şiirlerini divan adı verilen eserlerde bir araya getirmeleri dolayısıyla “Divan Edebiyatı” adını almıştır.
2. Dil, konu, biçim özellikleri yönünden Arap ve özellikle İran Edebiyatı’nın etkisindedir.
3. Edebiyatımızın yabancı etkilere en açık olduğu bölümüdür.
4. Eserlerin tamamı yazılıdır. Divan Edebiyatı’nda anonim ürün yoktur.
5. Düzyazı da kullanılmış olmakla birlikte nazım (şiir) daha yaygındır.
6. Müzikle ilgisi Halk Edebiyatı’na göre çok daha azdır.
7. Dindışı ve bireysel konular-temalar ön plandadır. Dini ve toplumsal konulara daha az yer verir.
8. İlk örnekleri 11. ve 12. yüzyıllarda kendini göstermiş ise de asıl başlangıcı 13. yüzyıldadır. 19.yüzyılın ikinci yarısına kadar devam etmiştir.
Divan Şiiri Genel Özellikleri:
1. Aruz ölçüsü kullanılmıştır.
2. Ana nazım birimi beyittir. Dörtlükler de kullanılmıştır.
3. Arap ve İran edebiyatlarından aynen alınmış nazım biçimleri kullanılmıştır. Sadece şarkı ve tuyuğ Türk Divan şairlerince Divan şairlerince Divan şiirlerine dâhil edilmiştir.
4. Genellikle tam ve zengin kafiye tercih edilir. Ahenge önem verildiğinden rediflere de özellikle yer verilir.
5. Bütün güzelliğine değil, parça (beyit) güzelliğine önem verilir.
6. Dil ve anlatım süslü ve sanatlıdır. Mazmun adı verilen kalıplaşmış dolaylı (telmihli, eğretilemeli) söz kalıplarıyla, anlatım yapılır. [“Meh” (ay) dendiğinde “sevgilinin yüzü”nün, “servi” dendiğinde “boyu”nun “inci” dendiğinde “dişi”nin anlaşılması gibi.]
Ayrıca Bazı Mazmunlar:
Boy: servi, tuba, elif, Nihal…
Göz: kâfir, mahmur, katil, mest…
Kirpik: ok, mızrak…
Zülf/Saç: misk, sümbül, amber, yılan, kement…
7. “Sanat için sanat” ve “söz güzelliği” amaçlandığından konu geri plandadır.
8. Genellikle insan aşkı, içki, eğlence gibi tema ve konular işlenir. Din ve tasavvuf konularına da yer verilir. Toplumdan ve toplum sorunlarından uzaktır.
9. Konular soyut olarak ele alınır. Gerçek hayat sahnelerine pek yer vermez.
10. Şiir ağırlıklı bir yer tutar; düzyazı ikinci plandır.
11. Yabancı dil kurallarıyla ve yabancı sözcüklerle yüklü bir dil kullanılır. Arapça, Farsça sözcük ve tamlamalar çok sık kullanılır.
12. Özgünlük yoktur, nazirecilik geleneği vardır.
Nazire: Bir şairin çok beğendiği başka birine ait bir şiiri konusu, ölçüsü ve uyağıyla model alarak yazdığı şiirdir. Hemen her şair nazire yazmıştır.
12. Padişah, Allah’ın yeryüzündeki gölgesi sayıldığı için padişahın övülmesi çok yaygındır.