“Aitlik eki, isim tamlamalarında tamlanan düştüğü zaman onun yerini tutan “-ki” ekidir.” Yani bu ek bir ismin yerini tutar, her zaman birleşik yazılır ve büyük çoğunlukla bulunma hâl eki “-de” ve ilgi eki “-in” ile birlikte kullanılır. Eğer ilgi ekiyle birlikte kullanılırsa, daha önceki konumuzda da anlattığımız üzere bu kullanıma ilgi zamiri denir.

Örnek: “Kalemin kırılırsa, benimkini kullanabilirsin.” cümlesinde, “benim kalemimi” tamlamasında “kalemimi” tamlananı düşmüştür. Bu kelimeyi “-ki” aitlik eki karşılar hâle gelmiştir. Eğer bir cümlede “-ki” ekinin yerine bir kelime koyduğumuzda anlam değişmiyorsa, orada aitlik eki var demektir.

Örnekler: – Bugün maçı kaçırdık, yarınkine gidelim.
– Her yerde tantuni yedim; ama Tarsus’unki bir başka.
– Bahçenizde domates kalmadıysa, bizimkinden alın.
– Akdeniz’in suyu, Ege’ninkinden daha tuzlu.
– Senin yemeğin, onunkinden daha güzel olmuş.

NOT: Aitlik eki, bağlaç olan ve sıfat yapan “-ki” ile birbirine karıştırılmamalıdır. Bağlaç olan “ki” her zaman ayrı yazılır; fakat aitlik eki her zaman birleşik yazılır. Sıfat yapan “-ki” bir ismin yerini tutmaz; ama aitlik eki olan “-ki” bir ismin yerini tutar.

Örnek: Bahçedeki kuşlar çok güzel ötüyor. (sıfat yapan)
– Bir dert ki ölsen bile kurtulamazsın. (bağlaç)
– Silgimi kaybettim, seninkini kullanabilir miyim? (aitlik eki)