Kütle çekim kanunu, İngiliz fizikçi Isaac Newton tarafından keşfedilmiştir. Newton, 1687 yılında "Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica" adlı eserinde, kütleler arasındaki çekim kuvvetinin doğasını ve bu kuvvetin nasıl hesaplanacağını açıklamıştır.

Newton, dünya üzerindeki nesnelerin düşmesi, ayın yörüngesi, gezegenlerin hareketleri ve diğer gök cisimleriyle ilgili gözlemler yapmıştır. Gözlemlerinden yola çıkarak, tüm nesneler arasında bir çekim kuvveti olduğunu ve bu kuvvetin kütlelerin birbirine olan mesafesi ve kütleleri ile ilgili olduğunu keşfetmiştir. Newton, gözlemlerinden yola çıkarak, tüm nesneler arasında bir çekim kuvveti olduğunu ve bu kuvvetin kütlelerin birbirine olan mesafesi ve kütleleri ile ilgili olduğunu keşfetti. Daha sonra bu kuvvetin doğasını matematiksel olarak açıkladı.

Newton, kütle çekim kanununu, "Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica" adlı eserinde yayımladı. Bu kitap, Newton'un evrenin işleyişi hakkındaki düşüncelerini ve matematiksel formüllerini içermekteydi.

Newton'un kütle çekim kanunu, şöyle ifade edilir: "Her kütle, diğer tüm kütlelerle birbirlerini çeker. Bu çekim kuvveti, kütlelerin büyüklüğüne ve birbirlerine olan mesafelerine bağlıdır."

Newton'un keşfi, evrenin işleyişi ve gezegenlerin hareketleri gibi birçok konuda önemli sonuçlar doğurmuştur. Newton'un keşfi, o dönemdeki fiziğin temelini oluşturmuş ve modern fizik ve astronomi alanlarındaki çalışmaların temelini oluşturmuştur. Bugün bile, kütle çekim kanunu hala birçok alanda kullanılmaktadır ve evrenin işleyişi hakkındaki anlayışımızın önemli bir parçasını oluşturmaktadır.