Lütercilik, 16. yüzyılın başlarında Martin Luther tarafından başlatılan Hristiyanlık reform hareketinin bir parçasıdır. Bu reform hareketi, Katolik Kilisesi'nin öğretileri ve uygulamalarıyla ilgili eleştiriler getirerek kilisenin otoritesini sorgulamış ve kiliseyi yeniden şekillendirmeyi amaçlamıştır. Lütercilik, Hristiyanlık tarihinde önemli bir ayrılık noktası olan Protestan Reformasyonunun bir parçasıdır.

Lütercilik'in temel öğretileri şunlar içerir:

1. Sola Fide (Sadece İman): Lütercilik, kişinin kurtuluşunun yalnızca iman aracılığıyla mümkün olduğuna inanır. İsa'nın ölümü ve dirilişi insanların günahlarından kurtuluşun temelini oluşturur. Bu, Katolik Kilisesi'nin o dönemde öğrettiği işlerle kurtuluş anlayışına karşı bir tepkiydi.

2. Sola Scriptura (Sadece Kutsal Kitap): Lütercilik, Kutsal Kitap'ın (İncil'in) tek otorite olduğuna inanır. Katolik Kilisesi'nin ek öğretileri ve geleneği yerine, Kutsal Kitap'taki öğretileri benimserler.

3. Kilise ve Rahiplik Anlayışı: Lütercilik'te tüm inananlar "ev rahipleri" olarak kabul edilir ve kişisel bir ilişkiyle Tanrı'ya yönlendirilir. Kilise liderleri (papazlar ve vaizler) Kutsal Kitap'ı açıklama ve öğretme sorumluluğuna sahiptirler.

4. İbadet ve Ayinler: Lütercilik'teki ibadetler basittir ve Kutsal İncil'e dayalıdır. Lüterci kiliselerinde Kutsal İncil okunur, vaazlar verilir ve azizlerin aracılığı olmaksızın Tanrı'ya dua edilir. Ayrıca, Eucharist (Kutsal Yemek) ayinlerinde ekümenik anlayışı benimserler.

Lütercilik, 16. yüzyılda Almanya'da başladı, ancak daha sonra diğer Avrupa ülkelerine yayıldı. Lüterci kiliseleri, bu reform hareketinin temelini oluşturur ve günümüzde de birçok ülkede varlığını sürdürmektedir. Lütercilik, Hristiyanlık içinde önemli bir mezhep olarak kabul edilir ve Protestanlık içinde farklı mezheplere ayrılan bir daldır.