Natüralizm (Doğalcılık) Nedir

Natüralizm Fransız yazın tarihinde 19. yüzyılın birinci yarısına coşumculuk akımının estetik görüşleri yön vermiştir. 1850'Ierden sonra, coşumcuların hep kendi acılarından, kendi sevinçlerinden, kendi coşkularından söz eden, düşçü, üzünçlü ve küskün havasına, yaşamdan sürekli sızlanmalarına ve kendilerini tüm evrenin odak noktasıymış gibi görmelerine tepki olarak, yapıtı yazarın kişiliğinden tümüyle soyutlayıp, evreni olduğu gibi betimleyerek insanın evrendeki durumunu belirlemeyi amaç edinen yeni bir estetik görüş oluşmaya başlamıştır. Kısa sürede yazın yaşamında ağırlığını duyurmaya başlayan ve temeli "gerçeğin gözlemi"ne dayanan bu yeni görüş, Gustave Flaubert'in Madome Bovary'si ile bir yazın akımı niteliğini kazanmış; gerçekçilik adını alan bu köprüyle de 70'li yıllardan sonra, özellikle roman dalında, doğalcı akıma ulaşmıştır.

Doğalcılık, felsefede temel ilke olarak doğayı kabul eden, doğanın bir yaratıcıya gereksinimi olmaksızın kendiliğinden var olduğu inancını benimseyen bir görüşe verilen addır. Yazın alanı açısından konuya yaklaşıldığında bu sözcük 1870-1880 yılları arasında Fransız yazınında, daha çok roman dalında, coşumculuğa karşı olan, "sanatın, doğadaki gerçeklerin aslına en uygun biçimde betimlenmesi olduğunu ve bu betimlemeye varabilmek için sanatçının hiçbir yapmacığa sapmadan ve kendi öznel evreninden hiçbir katkıda bulunmadan, doğa bilimleri ile uğraşanların uyguladığı deneysel bilimler yöntemini yazın alanına uygulaması gerektiğini" savunan yeni   bir  estetik  görüşü   belirtmektedir. Çok daha gerilere gidilebilirse de doğalcılığa yazın akımı niteliğini kazandıran Emile Zola bu akımın kaynağını 18. yüzyıl filozoflarından Diderot'ya götürmektedir. Coşumculuğu hazırlayanlardan olan Jean-Jacques Rousseau'nun duygusallığının karşısına sanatta doğa gerçeklerinin taklidi ve çevre gözleminin gerekliliğini savunup, "Ensyclopedie"nin bilime dayanan verileriyle çıkan Diderot, Zola'ya göre, bilimin yöntemlerini yazın alanına iik uygulayan kişidir. Yola çıktığı noktaya yeniden dönebilmek, bir başka deyişle, gözlemini deneyleyebilmek için bu soydan gelen kişileri toplumun her kesimine dağıtmış ve onların yaşamlarını anlatabilmek amacıyla bütün bu kesimleri en ince ayrıntılarına varasıya gözlemleyerek romanına geçirmiştir. Zola; böylece de ayrıntılı bir betimleme ve zengin bir belgelendirme olan ikinci özelliği de gerçekleştirme olanağı bulmuştur.  La Fortune des Rougon'u yazmak için taşra yaşayışını; Son excellence Eugene Rougon'da siyaset çevrelerini; Une page d'amour'da Paris'te günlük yaşamı; Germinal'de ve UAssommoir'âz madenlerde ve fabrikalarda çalışan işçileri; Le Ventre de Paris'de Paris toptancı pazarını en ince ayrıntılara dek gözlemlemiş; sanatçıların (L'oeuvre), köylülerin (La Terre), din adamlarının (La Faute de l'abbe Mouret), askerlerin (La Debâcle) yaşamlarını gözlem alanı içine almıştır.  Komanın doğalcı düşünüşe göre, insan doğasında ve insan ilişkilerindeki tüm oluşum, durum ve gelişme farklılıklarını bilimsel yöntemlerle gözlemlenmesi ilkesi romancıya, doğaya ve insan gerçeğine daha yakın bir toplumsal kesim olan "halk tabakasının yaşamını konu alan yapıtlar verme olanağı sağlamıştır. Doğalcı tiyatro alanında başarı Henry Becque'indir. Kargalar (Les Corbeaux) ve Parisli Kadın (La Parisienne) adlı oyunları türün herkes tarafından beğenilen iki örneği olarak gösterilmiş, daha sonraki yıllarda doğacak olan "serbest tiyatro" anlayışına öncülük etmiştir. Roman ve öykü dallarında Guy de Maupassant, J.K. Huysmans, Leon Henry Becque, Henry Ceard, Paul Alexis, Alphonse Daudet; tiyatro dalında da Henry Becque doğalcı öğretinin güzel örneklerini vermişlerse de, bu öğretiye Zola kadar bağlı kalmamışlardır.