Cevap :

1. Padişah
2. Sadrazam
3. Harbiye Nazırı
4. Erkân-ı Harbiye-i Umumiye Reisi
5. Amiral Müşîr
6. Birinci ferik amiral
7. Ferîk-i evvel
8. Ferik amiral
9. Ferîk-i sânî
10. Liva amiral
11. Mirliva
12. Kalyon kaptanı
13. Miralay
14. Fırkateyn kaptanı
15. Kaymakam
16. Korvet kaptanı
17. Binbaşı
18. Kıdemli yüzbaşı
19. Kolağası
20. Yüzbaşı 
21. Mülazım
22. Mülâzım-ı evvel
23. Mühendis Mülâzım-ı sânî

Alfabetik sıraya göre Osmanlı rütbeleri; DETAY

1. Binbaşı (Osmanlı)Binbaşı, Osmanlı İmparatorluğu’nda son dönemi ve Türkiye’de kullanılan, Osmanlıda kaymakam ile kolağası rütbeleri arasında olan ve günümüz rütbelerinde de aynı adı taşıyan binbaşıya denk bir askerî rütbedir.
2. Ferîk-i evvelFerîk-i evvel (Osmanlı Türkçesi: فریق اول[1]), Osmanlı Devleti'nin son dönemi ve Cumhuriyet'in ilk yıllarında kullanılan müşîr ile ferîk-i sânî rütbeleri arasında olan ve günümüz rütbelerinden orgeneral rütbelerine eşit askerî rütbe.
   
   Ancak ferîk-i evvel rütbesi de 26 Kasım 1934 tarihli 2590 sayılı Lâkap ve Unvanların Kaldırılması Hakkındaki Kanun'un üçüncü maddesi gereğince iptal edildi.
3. Ferîk-i sânî  Ferîk-i sânî (Osmanlı Türkçesi: فریق ثانی[1]) veya kısaca (Osmanlı Türkçesi: فریق[1]), Osmanlı Devleti'nin son dönemi ve Cumhuriyet'in ilk yıllarında kullanılan mirliva ile birinci ferik rütbeleri arasında olan ve günümüz rütbelerinden korgeneral ile tümgeneral rütbelerine eşit askerî rütbe.
   
   Ancak ferîk-i sânî rütbesi de 26 Kasım 1934 tarihli 2590 sayılı Lâkap ve Unvanların Kaldırılması Hakkındaki Kanun'un üçüncü maddesi gereğince iptal edildi.
4. Kaymakam (rütbe) Kaymakam (Osmanlı Türkçesi: قائم مقام[1]), Osmanlı Devleti'nin son dönemi ve Cumhuriyet'in ilk yıllarında kullanılan miralay ile binbaşı rütbeleri arasında olan ve günümüz rütbelerinden yarbaya denk bir askerî rütbedir.
   
   Ancak kaymakam rütbesi de 26 Kasım 1934 tarihli 2590 sayılı Lâkap ve Unvanların Kaldırılması Hakkındaki Kanun'un üçüncü maddesi gereğince iptal edilmiştir.
5. Kolağası Kolağası (Kıdemli Yüzbaşı), Osmanlı ordusunda yüzbaşı ile binbaşı arasındaki rütbe.
   
   1826'da kaldırılan Yeniçeri Ocağı'nın yerine kurulan Asakir-i Mansure-i Muhammediye ordusunda bir alay, 8'i sağ, 8'i de sol olmak üzere 16 kola ayrıldı. Kol komutanlarına da (sağ ve sol) kolağası rütbesi verildi. 1828'deki ikinci düzenlemede alaylar üçer bölük üçer tabura ayrılınca, kolağası da tabur komutanı binbaşının yardımcısı oldu. Kolağalı rütbe işareti, üniformanın kollarına dikilen üçer şerit olarak belirlendi. Sol kolağasının şeritlerinden alttaki ikisi sarı, üstteki beyaz; sağ kolağasınınki iki sarı arasında bir beyazdı. Sağ kolağalığı, sol kolağalığından daha kıdemli bir rütbe sayılıyordu. Buna göre yüzbaşılıktan sol kolağalığına, sonra da sağ kolağalığına terfi edilirdi. 1862'de orduda rütbeler yeniden belirlenirken kolağalığının da yüzbaşılıkla binbaşılık arasında tek rütbe olması öngörüldü. Cumhuriyet döneminde bu rütbenin adı önyüzbaşı oldu.
6. Miralay  Miralay (Osmanlı Türkçesi: ميرآلای[1]), Osmanlı Devleti'nin son dönemi ve Cumhuriyet'in ilk yıllarında kullanılan mirliva ile kaymakam rütbeleri arasında olan ve günümüz rütbelerinden albaya denk bir askerî rütbedir.
   
   Ancak miralay rütbesi de 26 Kasım 1934 tarihli 2590 sayılı Lâkap ve Unvanların Kaldırılması Hakkındaki Kanun'un üçüncü maddesi gereğince iptal edilmiştir.
7. Mirliva Mirliva (Osmanlı Türkçesi: ميرلوا[1]), Osmanlı Devleti'nin son dönemi ve Türkiye'nin ilk yıllarında kullanılan, ferik ile miralay rütbeleri arasında olan ve günümüz rütbelerinden tümgeneral rütbesine denk bir askeri rütbe. Paşalık unvanı mirliva rütbesinden itibaren kazanılırdı.
   
   Mirliva kelimesi mir (Osmanlı Türkçesi: مير, kuman) ile liva (Osmanlı Türkçesi: لوا, tugay) kelimelerinin birleşmesi sonucu oluşturulmuştur. Bu rütbeye sahip olanlar genelde tugay ya da tümen kumandanı görevinde bulunması beklenmiştir. Fakat sabit bir kural değildi.
   
   Mesela Mahmut Şevket Paşa mirliva rütbesiyle Erkân-ı Harbiye-i Umûmiye Riyaseti'ne (Genelkurmay Başkanlığı) atanmış ve 16. Kolordu komutanıyken 1 Nisan 1916'da Diyarbakır'da bu rütbeyi alan Mustafa Kemal Paşa ise Yıldırım Ordular Grubu Komutanı görevinde bulunmuştur.
   
   Ancak mirliva rütbesi de 26 Kasım 1934 tarihli 2590 sayılı Lâkap ve Unvanların Kaldırılması Hakkındaki Kanun'un üçüncü maddesi gereğince iptal edildi.
8. Mülâzım-ı evvel  Mülâzım-ı evvel (Osmanlı Türkçesi: ملازم اول[1]), Osmanlı Devleti'nin son dönemi ve Cumhuriyet'in ilk yıllarında kullanılan ve günümüz rütbelerinden üsteğmene denk bir askerî rütbedir.
   
   Mülâzım-ı evvel rütbesi, 26 Kasım 1934 tarihli 2590 sayılı Lâkap ve Unvanların Kaldırılması Hakkındaki Kanun'un üçüncü maddesi gereğince iptal edilmiştir.
9. Mülâzım-ı sânî  Mülâzım-ı sânî (Osmanlı Türkçesi: ملازم ثانی[1]), Osmanlı Devleti'nin son dönemi ve Cumhuriyet'in ilk yıllarında kullanılan ve günümüz rütbelerinden teğmene denk bir askerî rütbedir.
   
   Mülâzım-ı sânî rütbesi, 26 Kasım 1934 tarihli 2590 sayılı Lâkap ve Unvanların Kaldırılması Hakkındaki Kanun'un üçüncü maddesi gereğince iptal edilmiştir.
10. Müşîr  Müşîr (Osmanlı Türkçesi: مشير), Osmanlı Devleti'nin son dönemi ve Türkiye'nin ilk yıllarında kullanılan, günümüzdeki en yüksek askerî rütbe olan mareşale denk olan rütbe.
11. Reis (rütbe)  Reis, Osmanlı İmparatorluğu döneminde deniz kaptanlarının ismin sonuna eklenen bir Türk askeri rütbesi. Örnekler:
    
    Piri "Reis"
    Turgut "Reis"
    Uluç Ali "Reis"
    Seydi Ali "Reis"
12. Sancakbeyi Sancak beyi, Osmanlı Devleti'nde yönetici. Osmanlı idaresinde bulunan idari ve askeri yapılanmada beylerbeyliklerden sonra gelen sancakları yöneten kişidir. Sancak beyi savaş zamanı emri altındaki tımarlı sipahiler ile beylerbeyinin emri altına girerdi.
    
    İmparatorluğun sınır bölgelerinde üst düzeyde yönetici. Osman ve Orhan Bey döneminde en önemli yönetim birimi sancak idi. Sancakların başında Sancak beyi bulunurdu. I. Murat döneminde Rumeli Beylerbeyliği kuruldu. Beyliğin ilk merkezi Edirne idi. Daha sonra merkez Manastır oldu. Bayezid döneminde Anadolu Beylerbeyliği kuruldu. Beyliğin ilk merkezi önce Ankara iken daha sonra Kütahya oldu. Osmanlı Devleti'nde fetihlerle toprakların genişlemesi üzerine yönetimi kolaylaştırmak amacıyla ülke eyaletlere bölünmüştür.
13. Yüzbaşı (Osmanlı) Yüzbaşı, Osmanlı İmparatorluğunda son dönemi ve Türkiyende kullanılan, Osmanlıda Kolağası ile Mülâzımı sâni rütbeleri arasında olan ve günümüz rütbelerinde de aynı adı taşıyan Yüzbaşı'ya denk bir askeri rütbedir.

Osmanlı üvanları 

Osmanlı İmparatorluğu'nda birçok soyluluk unvanı vardı. Batı uygarlıklarındaki geleneklerin aksine, birçok şark unvanlarında olduğu gibi, sınırlı yetkileri olan birçok devlet görevlisi de saltanata bağlı unvanlar alıyordu. Bu unvanlar kimi zaman birkaç kuşak boyunca babadan oğula geçebiliyordu.

Genel olarak kullanılanlar Paşa, Bey, Efendi, Kaymakam, Vali ve Kaptan-ı Derya'ydı. Tüm devlette bulunan hiyerarşik sıraya göre, şu unvanlar mevcuttu:

1. Halife, (Emir ül-Müminîn)
2. Sultan, (Padişah)
3. Kaymakam, ve Kaptan-ı Derya
4. Hidiv
5. Vali
6. Paşa
7. Bey
8. Efendi

Osmanlı hükümdarının temel unvanları Arap ve Pers geleneklerinden esinlenerek Han, Sultan ve Padişah'tı. Tam unvanı ise uzun bir tarihsel birikimin, hükümdarın haklarını, görevlerini ve kimliğini belirten birçok ismin art arda dizilmesiyle oluşurdu.

Son dönemlerdeki bir Osmanlı padişahı şu unvanları kullanırdı: Sultan (hükümdarlık adı) Han, Osman'ın hanedanının hükümdarı, Sultanlar Sultanı, Hakanlar Hakanı, Alemlerin Rabbi'nin Peygamberi'nin Halefi ve İnançlı Savaşçısı, Mukaddes Şehirler Mekke, Medine ve Kudüs'ün Muhafızı, Üç Şehir İstanbul, Edirne ve Bursa'nın, ve Şam ile Kahire Şehirleri'nin, tüm Azerbaycan'ın, Mağrib'in, Barka'nın, Kayrevan'ın, Haleb'in, Arap Irakı'nın ve Acem'in, Basra'nın, Lahsa'nın, Dilen'in, Raka'nın, Musul'un, İran'ın, Diyarbakır'ın, Kilikya'nın, Erzurum, Sivas, Adana, Karaman, Van, Berberiye, Habeşistan, Tunus, Trablus, Şam, Kıbrıs, Rodos, Girit Vilayetleri'nin, Mora Vilayeti'nin, Marmara Denizi'nin, Karadeniz'in ve tüm sahillerinin, Anadolu, Rumeli, Bağdat, Kürdistan, Yunanistan, Türkistan, Tataristan, Çekezistan'ın, Kabardey'in iki ülkesinin, Kıpçak düzlüklerinin, Tatarların bütün ülkesinin, Kefas'ın ve komşu diyarlarının, Bosna'nın ve tebalarının, Belgrad Kalesi'nin ve şehrinin, Sırbistan vilayetinin tüm kaleleri hisarları ve şehirleriyle, Arnavutluk'un, ve Eflâk ile Boğdan'ın, ve öbür tebaların ve sınırlarının, ve daha pek çok öbür ülkelerin ve şehirlerin İmparator'u.

Osmanlı padişahları, sembolik olarak Kayser, Mısır Sultanı, Şah gibi diğer bazı meşruiyet unvanlarını da kullanırdı.

Tahtın varisi için: Devletlu Necabetlu Velî Ahd-ı-Saltanat (hükümdarlık adı) Efendi Hazretleri, ya da Veliaht, Batı uygarlıklarında Veliaht Prens.

Diğer erkek ardıllara: Devletlu Necabetlu Şehzade Sultan (hükümdarlık adı) Hazretleri Efendi, Batı uygarlıklarında Prens.

Hanım Sultanların eşlerine: Damad-ı-Şehyari (adı) Bey Efendi.

Hanım Sultanların oğullarına: Sultanzade (adı) Bey Efendi, batı uygarlıklarında Prens.

Kullanılan diğer unvanlar

Osmanlı tarihinde her bir görev için bir unvan var ise de, alfabetik olarak aşağıda sıralanan unvanlar bu topluluğun sadece bir kısmıdır. Alfabetik sıra ile yazılan unvanlar arasında 'takma isimler' de mevcuttur.

1. Ağa: "Komutan". Ordudaki kıdemli görevlilere, Yeniçeri ağası ve Kızlar ağası gibi saray korumalarına verilmiştir.
2. Ahretlik: "Manevi evlat". Dürrüşehvar'a verilmiştir.
3. Ak Başlı: "Ak başlıklı". Aktimur'a verilmiştir.
4. Alp: "Kahraman asker". Daha çok ilk dönemde kullanılmakla beraber kabilevi yapılanma sona erdiği dönemde de kullanılmaya devam edilmiştir.
5. Amcazade: Amca çocuğu.
6. Avcı: IV. Mehmed'e verilmiştir. Hayatındaki en önde gelen uğraşısı idi. Edirne civarında kendisini bu iptilaya kaptırmıştı.
7. Bahir: "Denizci"
8. Bahti: "Talihli". I. Ahmed'e verilmiş ve onun tarafından şiirlerinde maslah olarak kullanılmıştır.
9. Baş: "Lider", "Başkan". Baş-Çuhadar" veya "Kapıcı-başı" gibi genellikle diğer unvanlarla beraber kullanılmıştır.
10. Bedros: "Kurnaz". Genel bir Ermeni adıdır ve güya II. Abdülhamid'in yüz hatları itibarıyla Ermeniler'e benzediğini ima için ona verilmiştir. Wittlin'in anlattığı bir hikâyeye göre, Abdülhamid'in babası I. Abdülmecid değil, Abdülhamid'in annesiyle gizli aşk hayatı yaşamayı başaran bir Ermeni'dir. Abdülhamid'in annesi Trimüjgan'ın muhtemelen Ermeni olması daha kolay anlaşılır bir açıklamadır.
11. Bey: "Efendi", "Şehzade". Zamanla bu unvan değerini kaybetti ve daha ziyade İngilizce'deki esquire gibi nezaket unvanı haline geldi.
12. Beyceğiz: "Küçük Şehzade"
13. Beylerbeyi: "Bölge Valisi". Büyük eyaletlerin idarecisine verilmiştir.
14. Beyzade: "Şehzade oğlu". Padişahların kızlarının oğullarına verilen unvandır. İlk dönemlerdeki "Sultanzade" unvanının yerini almıştır.
15. Bıyıklı: "Sakallı"
16. Boşnak: "Bosnalı"
17. Ceddü'l Osman: "Osmanlıların Babası".Süleyman Şah'a verilmiştir.
18. Cemca: "Cemşid gibi güçlü". Sultan için Doğu dillerinde kullanılan bir unvan.
19. Cihandar: "Dünyanın Efendisi". III. Selim'e verilmiştir.
20. Civan: "Genç". 2138/ Mehmed'e verilmiştir.
21. Çakırcı: "Şahinci"
22. Çavuş: "Rütbeli Er", "Haberci"
23. Çelebi: "Beyefendi". "Kibar Efendi", "Genç Efendi". II. Mehmed dönemine kadar padişah oğullarına verilen unvandır. Ayrıca I. Mehmed'e de özellikle verilmiştir.
24. Çelebi Sultan: "Kibar-Şehzade". 1594 yılına kadar sancak valisi olan padişah oğullarına verilmiş olan unvandır.
25. Çuhadar: "Kahya".
26. Damad-ı Şehriyarı: "Padişah Damadı". Padişahların kızlarıyla evlenenlere verilen unvandır. Ancak bu sadece babasının saltanatı döneminde evlenen kızların kocalarına uygulanmıştır. Ayrıca aynı isimlerdeki birkaç veziri seçmek için de bu unvan kullanılmıştır.
27. Daye: "Süt Anne"
28. Defterdar: "Hazineci"
29. Deli: I. Mustafa ve İbrahim'e verilmiştir.
30. Divitdar: "Yazma kutusunu taşıyan"
31. Doğancı: "Doğan yakalayıcısı"
32. Düzme(ce): "Sahte". Kendi adına çıkan isyan döneminde ve aslı konusundaki şüpheye ifade etmek üzere Mustafa'ya verilmiş unvandır.
33. Ebu'l Feth: "Fethin babası". II. Mehmed'e verilmiştir.
34. Efendi: I. Abdülmecid döneminden itibaren padişah oğullarına verilen unvandır. Ayrıca tarikat üyeleri arasında da bir dereceyi gösteren tabirdir.
35. Eğri: "Eğri-büğrü". Topal olan Cihangir'e verilmiştir.
36. Eğri Fatihi: III. Mehmed'e verilmiştir.
37. Emir: "İdareci", "Şehzade". Yarı bağımsız idareciler için kullanılmıştır. Ayrıca Selçıklulara bağımlı olduğu süre zarfında I. Osman için kullanılmıştır. 1402-1413 arasındaki Fetret Devri esnasında I. Bayezid'in oğullarından birinin açık şekilde üstün idareci olmadığını göstermek için yeniden kullanılmıştır.
38. Emirü'l Mü'minin: "Müslümanların İdarecisi". Halifeye verilen isimlerden biri olup I. Selim'in Mısır seferinden sonra Osmanlı padişahlarına da verilmiştir.
39. Çağrı: Kral

---

---

Diğer Cevaplara Gözat