1. Hristiyan dini ve öğretisini felsefenin kavramsal araçlarını kullanarak temellendirmeyi amaçlamıştır. Yeni Ahit’in öğretilerine göre anlam kazandırma, felsefi açıklama getirme bu felsefenin temel motivasyonu olmuştur.
2. Felsefe, teoloji ve dinin doğruları bir bütünün ayrılmaz öğeleri ya da parçaları olarak değerlendirilir.
3. Bu felsefe aplojistlerle (savunma yazanlar) başlar. (II.yy)
4. Hristiyan olan bu filozoflar felsefeyi kullanarak Hristiyanlığı açıklamak ve anlatmak kaygısı gütmüşlerdir.
5. Kimisi din adamları da tam anlamıyla felsefe karşıtlığı ve düşmanlığı geliştirmiştir.
6. Patristik Felsefe üç dönemde incelenir. 

1. Dönem (1-2. YY)

1. Hristiyanlık hakiki felsefe olarak ele alınır
2. Hristiyanlar, Pagan (Yunanlı) ve Gnostiklerin düşüncelerine karşı Hristiyanlığı korumaya çalışırlar.
3. Platon düşünceleri ile Hristiyanlık ilk tanıştığında hangisinin üstün olduğu ile ilgili tartışmalar ortaya çıkar. Burada geçen felsefe kutsaldır. Bu sayede felsefe (tanrı bilgisi) elde edilir.
4. Hristiyanlar hakikate din/İsa ile erişilebileceğini öne süren apolojiler yazarlar.

1. Önce çıkan isimler: Aristeides, Aziz Justinus, Tatianus, Athenagoras, Aziz İreneus, Tertullianus.

2. Dönem (2.yy-450)

1. Zirve dönem, altın çağdır.
2. Hristiyan dogmalarının Yunan düşüncesinin terminoloji ve kavramsal çerçevesiyle ifade edildiği dönemdir.
3. Hristiyanlık ve Helenistik felsefe (Plotinus) arasındaki etkileşim, İskenderiye okulunda birleşmesi, uyuşması söz konusudur. Bu felsefe Yunan felsefesinin ulaştığı son biçimdir İskenderiye.
4. Bu dönemde felsefe artık Hristiyanlığa dahil olmuştur. Hristiyanlık dogmaları felsefi kavramlarla açıklanır.

1. Öne çıkan isimler: Klement, Origenes, Aziz Gregorius, Aziz Augustinus.

3. Dönem (450-800)

1. Bir nevi gerileme dönemidir.
2. Bu dönemde yenilik yoktur. Önce söylenen şeyler yeniden ele alınıp tekrarlanır.
3. Pagan ve Gnostik felsefe ile mücadele kayda değer tek gelişmedir.

1. Öne çıkan isimler: Sahte Dionisos, Boethius