Divan toplantılarından verzirin kötülüklerinden bahsettiği ve çok zalim biri olan Şah İsmail’e gönderilmek üzere bir elçi aranmaktadır. Gönderilecek elçinin yiğit, cesur ve devletin onurunu koruyacak biri olması istenmektedir. Muhsin Çelebi, vaktini kitap okumakla geçiren devlete çok bağlı zengin biridir. Elçi arandığını öğrenince, sadrazama giderek gönüllü elçi olacağını söyler. Sadrazam, önce, Muhsin Çelebi’nin deli olduğunu düşünür. Muhsin Çelebi sıra dışı, cesur, pervasız,aradıkları bir insandır. Muhsin Çelebi elçiliği tek bir şartla kabul eder. Tüm masrafları kendi cebinden karşılayacaktır. Çiftliğini, mandırasını ipotek eder. Adından çok söz edilen, çok pahalı Pembe İncili Kaftan’ı satın alır. Şah İsmail’in sarayına gider… Şah İsmail, Osmanlı elçisini beklemektedir. Sarayında, tahtının arkasına cellatlar diker… Muhsin Çelebi gelir ve Şah İsmail’in eteğini öpmeden Yavuz Sultan Selim’den getirdiği fermanı uzatır. Şah İsmail onun bu gururlu tavrına çok sinirlenir. Muhsin Çelebi bununla da yetinmez. Kendisini aşağılamak için oturacak yer gösterilmediğini anlayarak üzerindeki muhteşem kaftanı yere serer ve izin almaya gerek duymadan Şahİsmail’in karşısında kaftanın üstüne oturur. Çıkarken de gururlu bir şekilde kaftanı orada bırakır. Şah İsmail sinirinden hiçbir şey yapamaz. Muhsin Çelebi, her şeyini uğruna sattığı kaftanı, İran sarayında ülkesi uğruna bırakmıştır. Ülkesine döndüğünde her şeyini kaybetmiş; fakat devletinin şanını yüceltmiş biri olarak hayatına devam eder.