Cevap : Hz. Muhammed'in Kişiliği
o Daima düşünceliydi... 
o Susması, konuşmasından uzun sürerdi... 
o Lüzumsuz yere konuşmaz; konuştuğunda ne fazla, ne eksik söz kullanırdı... 
o Dünya işleri için kızmazdı... 
o Kötü söz söylemezdi... 
o Affediciliği tabii idi... 
o İntikam almazdı... 
o Düşmanlarını sadece affetmekle kalmaz, onlara şeref ve değer de verirdi... 
o Kendisini üç şeyden alıkoymuştu: Kimseyle çekişmezdi. Çok konuşmazdı. Boş şeylerle uğraşmazdı... 
o İmanı, umutsuzluğa düşürmezdi... 
o Hoşlanmadığı bir şey hakkında susardı... 
o Hiç kimseyi ne yüzüne karşı, ne de arkasından kınar ve ayıplardı... 
o Kimsenin kusurunu araştırmazdı... 
o Kimseye, hakkında hayırlı olmayan sözü söylemezdi... 
o Yanında en son konuşanı, ilk önce konuşan gibi dikkatle dinlerdi... 
o Bir toplulukta bulunduğu zaman bir şeye gülerlerse, o da güler; bir şeye hayret ederlerse, o da onlara uyarak hayret ederdi... 
o Gerçeğe aykırı övgüyü kabul etmezdi... 
o Her zaman ağırbaşlıydı... 
o Konuşurken çevresindekileri adeta kuşatırdı... 
o Kelimeleri, parıldayan inci dizileri gibi tatlı ve berraktı... 
o Yürürken beraberindekilerin gerisinde yürürdü; ayaklarını yerden canlıca kaldırır, iki yanına salınmaz, adımlarını geniş atar, yüksek bir yerden iner gibi öne doğru eğilir, vakar ve sükunetle rahatça yürürdü... 
o Kapısına yardım için gelen kimseyi geri çevirmezdi... 
o Bir gün kendisinden yaşça küçük bir dostunun omuzlarından tutarak şöyle demişti: "Sen dünyada garip bir kimse yahut bir yolcu gibi ol!" 
o Her zaman hüzünlü ve mütebessim bir haletle dururdu... 
o Adet üzere sarfedilen hiçbir kötü sözü ağzına almamıştı... 
o Sıkıntılı hallerinde kabalaşmaz, bağırmazdı... 
o Fakirlerle birlikte yerdi; öyle ki onlardan ayırt edilemezdi... 
o Önüne ne konulursa yerdi... 
o Sade kıyafetler giyer, gösterişten hoşlanmazdı... 
o Konuşurken yüzünü başka tarafa çevirmez, bulunduğu mecliste ayrıcalıklı bir yere oturmazdı... 
o Sabahları evinden çıkarken şöyle söylerdi: “İlahi, doğru yoldan sapmaktan ve saptırılmaktan, kanmaktan ve kandırılmaktan, haksızlık etmekten ve haksızlığa uğramaktan, saygısızlık etmekten ve saygısızlık edilmekten sana sığınırım.”
o Sıradan değildi; ama sıradan insanlar gibi yaşardı. 
o O, Hz. Peygamber'di. Efendimizdi.
o Daima düşünceliydi... 
o Susması, konuşmasından uzun sürerdi... 
o Lüzumsuz yere konuşmaz; konuştuğunda ne fazla, ne eksik söz kullanırdı... 
o Dünya işleri için kızmazdı... 
o Kötü söz söylemezdi... 
o Affediciliği tabii idi... 
o İntikam almazdı... 
o Düşmanlarını sadece affetmekle kalmaz, onlara şeref ve değer de verirdi... 
o Kendisini üç şeyden alıkoymuştu: Kimseyle çekişmezdi. Çok konuşmazdı. Boş şeylerle uğraşmazdı... 
o İmanı, umutsuzluğa düşürmezdi... 
o Hoşlanmadığı bir şey hakkında susardı... 
o Hiç kimseyi ne yüzüne karşı, ne de arkasından kınar ve ayıplardı... 
o Kimsenin kusurunu araştırmazdı... 
o Kimseye, hakkında hayırlı olmayan sözü söylemezdi... 
o Yanında en son konuşanı, ilk önce konuşan gibi dikkatle dinlerdi... 
o Bir toplulukta bulunduğu zaman bir şeye gülerlerse, o da güler; bir şeye hayret ederlerse, o da onlara uyarak hayret ederdi... 
o Gerçeğe aykırı övgüyü kabul etmezdi... 
o Her zaman ağırbaşlıydı... 
o Konuşurken çevresindekileri adeta kuşatırdı... 
o Kelimeleri, parıldayan inci dizileri gibi tatlı ve berraktı... 
o Yürürken beraberindekilerin gerisinde yürürdü; ayaklarını yerden canlıca kaldırır, iki yanına salınmaz, adımlarını geniş atar, yüksek bir yerden iner gibi öne doğru eğilir, vakar ve sükunetle rahatça yürürdü... 
o Kapısına yardım için gelen kimseyi geri çevirmezdi... 
o Bir gün kendisinden yaşça küçük bir dostunun omuzlarından tutarak şöyle demişti: "Sen dünyada garip bir kimse yahut bir yolcu gibi ol!" 
o Her zaman hüzünlü ve mütebessim bir haletle dururdu... 
o Adet üzere sarfedilen hiçbir kötü sözü ağzına almamıştı... 
o Sıkıntılı hallerinde kabalaşmaz, bağırmazdı... 
o Fakirlerle birlikte yerdi; öyle ki onlardan ayırt edilemezdi... 
o Önüne ne konulursa yerdi... 
o Sade kıyafetler giyer, gösterişten hoşlanmazdı... 
o Konuşurken yüzünü başka tarafa çevirmez, bulunduğu mecliste ayrıcalıklı bir yere oturmazdı... 
o Sabahları evinden çıkarken şöyle söylerdi: “İlahi, doğru yoldan sapmaktan ve saptırılmaktan, kanmaktan ve kandırılmaktan, haksızlık etmekten ve haksızlığa uğramaktan, saygısızlık etmekten ve saygısızlık edilmekten sana sığınırım.”
o Sıradan değildi; ama sıradan insanlar gibi yaşardı. 
o O, Hz. Peygamber'di. Efendimizdi.

---

---

Diğer Cevaplara Gözat