Gerçekten sahabe Allah'ın elçisine mutlak itaat ediyorlardı. Bir keresinde sevgili Peygamberimiz mescitte Allah Sevgisini anlatıyordu. Sahabe de pür dikkat onu dinliyorlardı. Başlarını dahi oynatmıyorlardı. Sanki başlarını kımıldatırlarsa, başlarının üzerinde olan devlet kuşu uçup gidecek gibi öyle pür dikkat dinliyorlardı. Ve sahabe; ''Ya Resulullah senin huzurunda iken Allah ve Resulünün emirlerini yaşayıp, yasaklarından sakınmak konusunda imanımız azmimiz ve irademiz çok kuvvetleniyor. Hiç günah işlemeyelim kararını alıyoruz. Yalnız sonra insanların içerisine girince birçok hatalar günahlar işliyoruz'' diye üzüntülerini beyan edince, Sevgili Peygamberimiz ''Eğer buradaki halinizi, Allah Peygamber sevginizi diğer zamanlarda da devam ettirseniz, gökten meleklerin köşe başlarında size selam verip, yanınızdan öyle ayrıldıklarına gözlerinizle şahit olurdunuz'' buyurmuştu.

Bir kişi, Hz. Peygamber (s.a.v) 'e geldi ve: "Ey Allah'ın Resulü! Benim için sen nefsimden daha sevimlisin. Çocuğumdan daha fazla seni severim. Evimde olduğumda seni hatırlıyorum. Seni gelip görmeyince rahat edemiyorum. Senin ölümünle kendi ölümümü hatırladığımda, biliyorum ki, sen cennete dahil olduğunda peygamberlerle beraber olacaksın. Benim ise cennete girmem şüpheli. Eğer cennete girsem bile, seninle beraber olamamaktan korkuyorum." dedi. Hz. Peygamber (s.a.v.) ona bir cevap vermedi. Tam o sırada şu ayetler nazil oldu: "Kim Allah'a ve Peygambere itaat ederse işte onlar, Allah'ın kendilerine nimet verdiği peygamberlerle, sıddıklarla, şehidlerle, iyilerle birliktedir. Bunlar ne güzel arkadaştır!" (Nisa; 69)