Sezai Karakoç'un "Sürgün Ülkeden Başkentler Başkentine" şiiri, tek bir kişiye yazılmamıştır. Şiir, bir yandan İstanbul'a duyulan özlemi ve hasreti dile getirirken, bir yandan da İslami bir çağrı niteliği taşır.

Şair, şiirin ilk bölümünde, İstanbul'u bir anneye benzeterek, ona olan özlemini ve bağlılığını dile getirir. İstanbul'u, "sevgili", "en sevgili", "ey sevgili" gibi ifadelerle anar. Bu ifadeler, şiirin bir aşk şiiri olduğu izlenimini de uyandırır.

Şairin İstanbul'a olan özlemi, şiirin ikinci bölümünde, daha da belirgin bir hale gelir. İstanbul'u, "yitik cennet", "yitik saadet", "yitik rüya" gibi ifadelerle niteler. Bu ifadeler, İstanbul'un, şair için bir ideal dünyayı temsil ettiğini gösterir.

Şair, şiirin üçüncü bölümünde, İstanbul'u, İslami bir dünya görüşüyle ele alır. İstanbul'u, "başkentler başkenti", "iman şehirleri şehri", "yeryüzünün kalbi" gibi ifadelerle niteler. Bu ifadeler, İstanbul'un, İslam'ın merkezi olduğunu ve Müslümanlar için bir önem taşıdığını gösterir.

Şair, şiirin sonunda, İstanbul'a olan özlemini ve bağlılığını yineler. İstanbul'a kavuşmak için dua eder.

Bu bağlamda, "Sürgün Ülkeden Başkentler Başkentine" şiiri, hem bir aşk şiiri hem de bir İslami şiir olarak değerlendirilebilir. Şiir, tek bir kişiye yazılmamış olsa da, İstanbul'u, İslam'ın merkezi olarak gören tüm Müslümanlara hitap eder.

Sezai Karakoç'un "Sürgün Ülkeden Başkentler Başkentine" şiiri, tek bir kişiye yazılmamıştır. Şiir, daha çok bir özlem ve aşk şiiridir. Karakoç, şiirde, çok sevdiği İstanbul'u bir anneye benzeterek, ona olan özlemini ve aşkını dile getirmiştir.

Şairin, şiiri yazarken, İstanbul'dan uzakta, sürgünde olduğu da bilinmektedir. Bu durum, şiirin duygusal yoğunluğunu daha da arttırmıştır.

Şairin şiiri, aynı zamanda, bir medeniyet ve kültür özlemi olarak da okunabilir. Karakoç, şiirde, İstanbul'u, İslam'ın başkenti olarak görmektedir. Bu nedenle, şiir, aynı zamanda, İslam'ın eski günlerine duyulan bir özlemi de yansıtmaktadır.

Sonuç olarak, Sezai Karakoç'un "Sürgün Ülkeden Başkentler Başkentine" şiiri, hem kişisel bir özlem ve aşk şiiri, hem de bir medeniyet ve kültür özlemi şiiri olarak okunabilir.