İşte Cevaplar
Cevap : Aşağıda kitaptan aldığım paragraflarda altı çizili kelimeler sıfatlardır. Görebildiğim tüm sıfatların altını çizdim. Bu şekilde sormak yerine metni verirseniz metinden size sıfatları seçebiliriz.
-Kasabanızda Zehra Hanım isminde bir başmuallim varmış… Hangi mektepte olduğunu bir yere kaydettim ama bir türlü bulamıyorum.
Mebus Şerif Halil Bey, cüzdanını, yelek ceplerini karıştırıyordu.
Maarif müdürü gülerek:
-Zahmet etmeyin efendim, malûm, dedi, Zehra Hanım, vilâyetin en mâruf bir simasıdır.
-Dostlarımdan biri bu hanım için sizden on-onbeş gün izin istememi rica etti… İstanbul’da ihtiyar ve alil bir babası varmış… Son günlerde ağır surette hastalanmış… Hayatı tehlikedeymiş… Belki izin koparmak için mübalâğa ediyorlar ama, bir şey yapmak mümkünse…
-Mümkün tabiî… Ancak, benim bildiğime göre Zehra Hanım kimsesiz bir kadındır… Beş seneye yakın bir zamandan beri tanırım. Bana babası filân olduğundan hiç bahsetmedi. Maamafih kendisine sorarız. Zaten biraz sonra onu göreceksiniz.
-Ben mi, ne münasebet?
-Birazdan size kasabayı gezdirecek değil miyim? Evvela Zehra Hanım’ın mektebinden başlıyacağız, Daire-i intihabiyenizde göreceğiniz en şayan-ı dikkat müessese bu mekteptir. Halk, mektebin asıl ismini unutmuştur. “Zehra Hanım Mektebi” diye tanır. Hattâ kâtiplerimiz bile bazan şaşırırlar, resmî evrakta, “Zehra Hanım Mektebi” diye yazarlar. Geçenlerde bir çeşme başında iki kadın konuşuyordu. Birisi, “ben çocuğumu maarif mekteplerine vermem… Zehra Hanım’ın Mektebinde okutacağım!” diyordu.
Mebus gülmeye başladı:
-Çok garip… Bu Zehra Hanım size karşı âdeta istiklal ilan etmiş vaziyette ..
-Kelimeyi çok yerinde kullandınız… Zehra Hanım icraatında hemen hemen müstakildir… Bizim emirlerimize, nehylerimize hiç kulak asmaz… Hasılı bildiği gibi hareket eder.
-Bu, sizin maarif müdürü idareci izzeti nefsinizi rencide etmez mi?
Maarif müdürü pencereden uzaklara bakarak gülümsedi:
-Keşke bütün mekteplerimizin başında Zehra Hanım gibi muallimler olsa da bizim hiç hakkımız kalmasa… İstiklal alâmeti olarak onlara birer davul ile tuğ gönderir, maarif idarelerinin kapılarını kemal-i emniyet ve iftihar ile kapardık…
Mebus Şerif Halil Bey ile maarif müdürü Tevfik Hayri Bey iki eski mektep arkadaşı idiler. Mülkiyeyi bitirdikten sonra muallim olmuşlardı. Şerif Bey, sonradan mesleğini değiştirmiş, Tevfik Bey maarifçi kalmıştı. Dört buçuk seneden beri (…….) de maarif müdürüydü. Mesleğin kutsiyetine inanmış bir idealistti. Fakat bir parça gevşek ve hayalperestti. Başındaki süslü rüyayı hakikat yapmak için yalnız düşünmek okumak söylemek kâfi olduğuna inanırdı. Faal ve uğraşıcı değildi. Zaten burasını en ziyade sükûneti için seviyordu. Bütün boş vakitlerini kasabanın kenarından geçen derenin kenarındaki söğütler altında kitap okumakla geçirirdi.
Daire-i intihabiyesini gezmeye gelen Şerif Halil Bey onun evine misafir olmuştu. Gölge ve çiçekle dolu bir bahçeden geçilen küçük bir odada öğle yemeğini yedikleri esnada bu Zehra Hanım bahsi açılmıştı.
Diğer Cevaplara Gözat
-Kasabanızda Zehra Hanım isminde bir başmuallim varmış… Hangi mektepte olduğunu bir yere kaydettim ama bir türlü bulamıyorum.
Mebus Şerif Halil Bey, cüzdanını, yelek ceplerini karıştırıyordu.
Maarif müdürü gülerek:
-Zahmet etmeyin efendim, malûm, dedi, Zehra Hanım, vilâyetin en mâruf bir simasıdır.
-Dostlarımdan biri bu hanım için sizden on-onbeş gün izin istememi rica etti… İstanbul’da ihtiyar ve alil bir babası varmış… Son günlerde ağır surette hastalanmış… Hayatı tehlikedeymiş… Belki izin koparmak için mübalâğa ediyorlar ama, bir şey yapmak mümkünse…
-Mümkün tabiî… Ancak, benim bildiğime göre Zehra Hanım kimsesiz bir kadındır… Beş seneye yakın bir zamandan beri tanırım. Bana babası filân olduğundan hiç bahsetmedi. Maamafih kendisine sorarız. Zaten biraz sonra onu göreceksiniz.
-Ben mi, ne münasebet?
-Birazdan size kasabayı gezdirecek değil miyim? Evvela Zehra Hanım’ın mektebinden başlıyacağız, Daire-i intihabiyenizde göreceğiniz en şayan-ı dikkat müessese bu mekteptir. Halk, mektebin asıl ismini unutmuştur. “Zehra Hanım Mektebi” diye tanır. Hattâ kâtiplerimiz bile bazan şaşırırlar, resmî evrakta, “Zehra Hanım Mektebi” diye yazarlar. Geçenlerde bir çeşme başında iki kadın konuşuyordu. Birisi, “ben çocuğumu maarif mekteplerine vermem… Zehra Hanım’ın Mektebinde okutacağım!” diyordu.
Mebus gülmeye başladı:
-Çok garip… Bu Zehra Hanım size karşı âdeta istiklal ilan etmiş vaziyette ..
-Kelimeyi çok yerinde kullandınız… Zehra Hanım icraatında hemen hemen müstakildir… Bizim emirlerimize, nehylerimize hiç kulak asmaz… Hasılı bildiği gibi hareket eder.
-Bu, sizin maarif müdürü idareci izzeti nefsinizi rencide etmez mi?
Maarif müdürü pencereden uzaklara bakarak gülümsedi:
-Keşke bütün mekteplerimizin başında Zehra Hanım gibi muallimler olsa da bizim hiç hakkımız kalmasa… İstiklal alâmeti olarak onlara birer davul ile tuğ gönderir, maarif idarelerinin kapılarını kemal-i emniyet ve iftihar ile kapardık…
Mebus Şerif Halil Bey ile maarif müdürü Tevfik Hayri Bey iki eski mektep arkadaşı idiler. Mülkiyeyi bitirdikten sonra muallim olmuşlardı. Şerif Bey, sonradan mesleğini değiştirmiş, Tevfik Bey maarifçi kalmıştı. Dört buçuk seneden beri (…….) de maarif müdürüydü. Mesleğin kutsiyetine inanmış bir idealistti. Fakat bir parça gevşek ve hayalperestti. Başındaki süslü rüyayı hakikat yapmak için yalnız düşünmek okumak söylemek kâfi olduğuna inanırdı. Faal ve uğraşıcı değildi. Zaten burasını en ziyade sükûneti için seviyordu. Bütün boş vakitlerini kasabanın kenarından geçen derenin kenarındaki söğütler altında kitap okumakla geçirirdi.
Daire-i intihabiyesini gezmeye gelen Şerif Halil Bey onun evine misafir olmuştu. Gölge ve çiçekle dolu bir bahçeden geçilen küçük bir odada öğle yemeğini yedikleri esnada bu Zehra Hanım bahsi açılmıştı.
Diğer Cevaplara Gözat