Sıfatları nelerdir

5-6 dönümlük bahçe içinde eski bir ev vardır. Buranın panjurları kapalıdır ve ihtiyar karı koca yaşar. Çarşıya giden ihtiyar hizmetçiden başka kimseleri yoktur. Kimseyle görüşmezler fakat herkes bu ihtiyarları tanır. Komşularından biri “Onlar Rumeli muhacirlerindendir. Dünya kadar paraları vardır fakat cimridirler.Çocukları da yoktur. Bahçeleri kiraz ağaçları ile doludur.” Mahalle külhanbeyleri kiraz çalma yolunu düşünürler. Apartman kiracısı ise parayı topladığında onların her zaman ağlamasına şaşırır ve ne kadar para düşkünü! olduğunu düşünür. Kiraz mevsimi geldi ve kirazlar pazara gitti. Bu arada bir doktoru yaşlı adamın rahatsızlığı için yanlarına çağırdılar. İmam ise doktora bu insanların yağlı müşteri olduğunu, ne kadar para alırsa o kadar karı olacağını söyledi. Fakirlere, mahalleye de faydası olur bu ihtiyarların diye de ekledi. İhtiyarın hastalığı basit bir nezleydi. Doktor hastayı muayene etti fakat kadın, o arada kocasına ilaç vermemesini çünkü içmeyeceğini söyledi. Tabi doktor bunu ilaç parası vermemek! için olacağını düşündü. İhtiyar adam “Çekmecede para var, ordan alırsın” dediğinde garip geldi bu söz bana, çünkü hem paralarına bağlı olmaları hem de istediğin kadar al demesi tuhaflıktı. Tekrar gittiğimde ihtiyar kadın artık daha iyiydi. Onunla sohbet etmeye başladık. İki çocuğumu kemik ve beyin vereminden kaybettiğimi söyledim. “Yavrumu kazayla merdivenlerden düşürmüşler” dediğimde ikisi de garip bir hale girdiler ve ağlamaya başladılar. “Demekki senin de yüreğini yaktı bu hastalık” deyip anlatmaya başladı: “Biz de zamanında zengindik, oğul, kız ve torunlarımız vardı. Balkan Muharebesinde kimi öldü kimi de kayboldu. Biz de Zehra isimli torunumuzla İstanbul’a geldik. Memlekette o kadar paramız varken burada parasız kaldık. İhtiyar çalışamazdı, tanıdıklar yardım ederdi. Yedi sekiz sene evvel bir eve gittik ve odasına sığındık. Bir bahar günü bahçenin önünden geçiyorduk ve Zehra bahçede olan kirazları görünce çok istedi fakat bahçe sahibi bizi duymadı. Geri döndüğümüzde eşim ve Zehra ağlamaya başladılar. Birkaç gün sonra göçmen çocuklar Zehra’yı kandırdılar. Kiraz hırsızlığına başladılar ve bahçıvan sopası ile onları kovaladı. Zehra da acemi olduğu için bahçıvan bağırdığında ağaçtan atlayınca başını taşa çarpmış. Eve getirdiklerinde doktor beyin veremi olduğunu söyledi. Birkaç gün sonra da Zehra öldü. İki ihtiyar tek kaldık. Bir iki sene sonra memleketteki mallarımızdan bir kısmını tekrar verdiler ve zengin olduk. Ama artık parayı ne yapalım? Apartman kirasını getirdikleri zaman ikimiz de ağlamaya başlarız. Bu parayı sarf edecek kimimiz var ki ? Sanıyoruz ki Zehra bu kiraz ağacının altında gömülüdür. Kiraz mevsimi gelince bir kaza olur düşüncesi ile karı koca bekçilik ederiz. Ağaçlara kimseyi yanaştırmayız. Bu kirazlardan bir tanesini yemek istemeyiz. Zehra onlardan bir tanesi için ağlayıp ölmüştü. Kirazlar olduğu zaman onları arabaya doldurup mezarlığa götürürüz. Zehra’nın ruhu için, onları parayla kiraz alamayan fukara çocuklarına sepet sepet üleştiririz
9. Sınıf