1- Ferman ana hakların yalnız bir kısmından bahsetmekte özgürlüğün sözünü etmemekte eşitliğe yer vermemekteydi.

2- Hukuki itibariyle padişahın tek taraflı iradesine dayanmaktaydı. Bu yüzden padişah her zaman değiştirmeye, bozmaya müsaitti.

3- Tanzimat fermanı mevcut olan siyasi bir sisteme ve rejime karşı kamuoyunun bir reaksiyonu veya birleşmesinden doğmuş değildir. Milletin rolü yoktur Padişahın tek taraflı arzusu ile oluşmuştur.

4-Ferman Osmanlı devletinin mevcut dini ve ilahi karekterinde hiçbir değişiklik oluşturmamıştır. Tanzimat fermanı gerekse bu devrede çıkan fermanlar bazı aydın kuşaklar hariç hiçbir zaman halk tarafından onaylanmamıştır.

5-Ferman Avrupa’nın muhabbet ve sempatisini kazanmayı amaç edinmiş ancak mevcut yapıda (siyasi sistem ve teşkilatta ) köklü değişikliler getirmemiştir.

6- XIX. yy Türk reformları hakkındaki Avrupa eserlerinde reformların ölü doğmuş olduğu beylik bir laf olmuştur. “ Tanzimat Babıali’nin eşiğinde durdu” Lakin 1800 deki Türkiye ile 1871 deki Türkiye’nin mukayesesi bir çok derin değişiklikleri iyi veya kötü ,Tanzimat’ın Avrupa’nın ağzına çalınan bir parmak baldan veya salt reformcu taslaklarınca saygılı bir iyi niyet ifadesinden ibaret olmadığını hemen gösterecek kadar gözler önüne serecektir.

7- Ferman yabancı devletlerin Osmanlı Devlet’inin içişlerine karışmasına imkan sağlaması bakımından da dikkat çekmiştir.

8-Azınlık ayaklanmaları engellenememiştir.

9- Merkezi otorite iyice zayıflamıştır.

10- Bu fermanla tanınan haklar; halk tarafından istenen değil, padişah tarafından verilen haklar olduğu için, batıdaki duruma benzer bir sosyal gelişim yaşanmamıştır.