Watson'un korku koşullanması deneyi, psikoloji literatüründe önemli bir yere sahip olan bir araştırmadır. Bu deney, John B. Watson ve yüksek lisans öğrencisi Rosalie Rayner tarafından gerçekleştirilmiştir. Deney, genellikle "Little Albert Deneyi" olarak bilinir. Bu deneyde, dokuz aylık bir bebek olan Albert kullanılmıştır. Deneyin amacı, korkunun nasıl öğrenildiğini ve yok edilebileceğini göstermektir.

Watson ve Rayner, Albert'in korku tepkilerini incelemek amacıyla beyaz bir fareye, tavana, maymuna ve farklı maskelere maruz bırakmışlardır. Albert başlangıçta bu uyaranlara karşı herhangi bir korku tepkisi göstermemiştir. Ancak bir süre sonra, beyaz fare ve ses arasında kurduğu ilişki tekrarlandığında korku tepkisi göstermeye başlamıştır. Deneyin sonuçları, korkunun klasik koşullanma süreciyle öğrenildiğini ve bu korkunun yok edilebileceğini göstermiştir.

Bu deney, psikoloji literatüründe etik kuralların belirlenmesinden önce gerçekleştirilmiş olup günümüzde etik kabul edilmemektedir. Watson'un bu deneyi, insanlarda duygusal tepkilerin koşullanıp koşullanamayacağını araştırmak amacıyla gerçekleştirdiği belirtilmektedir.

Watson Korku Koşullanması Deneyi (Küçük Albert Deneyi)

Deneyin Amacı:

John B. Watson ve Rosalie Rayner, 1920 yılında "Küçük Albert" olarak bilinen 9 aylık bir bebek üzerinde yaptıkları bu deneyle, korku gibi duygusal tepkilerin koşullanma yoluyla öğrenilebileceğini göstermeyi amaçlamışlardır.

Deney Süreci:

1. Deneyde Albert isimli 9 aylık bir bebek kullanılmıştır.
2. Albert başlangıçta beyaz bir fareye, ve diğer çeşitli hayvanlara ve nesnelere karşı herhangi bir korku göstermiyordu.
3. Deneyciler, Albert'e fareyi gösterdikten sonra yüksek sesle bir çekiçle metal bir çubuğa vurarak ani bir gürültü çıkarmışlardır.
4. Albert doğal olarak gürültüye ağlayarak tepki vermiştir.
5. Bu işlem birkaç kez tekrarlanmış ve Albert fareyi görür görmez gürültüye tepki olarak ağlamayı öğrenmiştir.
6. Deneyciler, zamanla fareye ek olarak tüylü bir tavşan, maske ve yanan gazete gibi diğer nesneleri de deneyin bir parçası haline getirmişlerdir.
7. Albert, bu nesneleri de fareyle eşleştirerek onlardan da korkmaya başlamıştır.

Sonuçlar:

1. Deney, insanların doğuştan gelen korku tepkilerinin yanı sıra, korku gibi duygusal tepkileri de öğrenebildiğini göstermiştir.
2. Watson ve Rayner, bu deneyle koşullanmanın temellerini ortaya koymuşlardır.

Eleştiriler:

1. Deney, etik açıdan oldukça tartışmalıydı.
2. Albert'in deney sonrasındaki duygusal durumu ve psikolojik gelişimi bilinmemektedir.
3. Deneyin bulguları genellenebilirliği açısından sorgulanmıştır.

Önem:

1. Watson ve Rayner'ın Küçük Albert Deneyi, psikolojinin en önemli deneylerinden biri olarak kabul edilmektedir.
2. Deney, koşullanma kavramının anlaşılmasına büyük katkı sağlamıştır.
3. Deney, davranışçı psikoloji ekolünün gelişmesine katkıda bulunmuştur.

Günümüzde:

1. Günümüzde Watson ve Rayner'ın deneyi, etik açıdan kabul görmemektedir.
2. Deneyin bulguları, modern psikoloji tarafından daha etik ve kontrollü yöntemlerle yapılan araştırmalarla sorgulanmaktadır.
3. Buna rağmen, deneyin öğrenme ve davranış hakkındaki temel bulguları hala geçerliliğini korumaktadır.

Not: Bu deney, günümüzde etik kurallara aykırı olduğu için yapılamaz.

Umarım bu bilgiler Watson Korku Koşullanması Deneyi hakkında daha fazla bilgi edinmenize yardımcı olmuştur.

Watson ve Rayner'ın yaptığı "Küçük Albert" deney olarak da bilinen korku koşullanması deneyi, 1920'lerde Amerikalı psikolog John B. Watson ve Rosalie Rayner tarafından yapılan bir psikolojik deneydir. Bu deney, koşullanmış korku tepkilerini incelemek ve göstermek amacıyla gerçekleştirilmiştir.

Deneyin temel aşamaları ve sonuçları şunlardır:

1. Deneyin Amacı: Watson ve Rayner, klasik koşullanma yoluyla bir bebeği (Küçük Albert) belirli nesnelere karşı korkutmanın mümkün olup olmadığını test etmek istediler.
2. Deneyin Yöntemi: Deneyde, 9 aylık bir bebek olan Albert, başlangıçta fareler, tavşanlar ve maskeler gibi çeşitli nesnelerle karşı karşıya getirildi ve bu nesnelere karşı doğal bir korku tepkisi göstermediği gözlemlendi.
3. Korku Koşullaması: Watson ve Rayner, Albert'i beyaz bir fareye dokunurken veya görürken yüksek sesle (örneğin, bir metal çubuğa vurmak) korkutmaya başladı. Yüksek ses, Albert'in doğal bir korku tepkisi vermesine neden oluyordu.
4. Sonuç: Bir süre sonra Albert, beyaz fareyi gördüğünde veya dokunduğunda, yüksek ses olmadan bile korku tepkisi göstermeye başladı. Bu, beyaz fare ile korku arasında bir ilişki kurulduğunu gösterdi.
5. Genelleme: Ayrıca, Albert'in beyaz fareye benzer diğer beyaz nesnelere (örneğin, tavşanlar ve kürkler) de korku tepkisi gösterdiği gözlendi. Bu, Albert'in korkusunun genelleştiğini gösterdi.

Sonuçlar: Deney, klasik koşullanma yoluyla korku tepkisinin oluşturulabileceğini ve bu korkunun genelleştirilebileceğini göstermiştir. Ancak, deney etik nedenlerden dolayı eleştirilmiştir. Küçük Albert'a verilen korku tepkileri üzerindeki kalıcı etkiler hakkında yeterli bilgi olmadığı gibi, deneyi izleyen uygun dekoşullanma (korkunun giderilmesi) da sağlanmamıştır.

Deney, psikoloji tarihinin önemli deneylerinden biri olarak kabul edilse de, günümüz etik standartlarına göre uygun olmayan yöntemler kullanıldığı için eleştirilmiştir. Bu deneyin etik sorunları, psikolojik deneylerin nasıl tasarlanması ve yürütülmesi gerektiği konusunda önemli dersler sunmaktadır.