Nedir.Org
Soru Tara Cevapla Giriş


Cevap Ara?

14.756.348 den fazla soru içinde arama yap.

Sorunu Tarat
Kitaptan resmini çek hemen cevaplansın.

Yeterli Olma Güdüsü

Yeterli olma güdüsü nedir

Bu soruya 1 cevap yazıldı. Cevap İçin Alta Doğru İlerleyin.
    Şikayet Et Bu soruya 0 yorum yazıldı.

    İşte Cevaplar


    Zeus

    • 2020-11-24 08:34:03

    Cevap : Yeterli olma güdüsü fiziksel güdülerdendir. 

    Yeterlilik motivasyon teorisi, bireylerin herhangi bir belirli başarı bağlamında katılma, ısrar etme ve çok çalışma motivasyonunu açıklamak için tasarlanmış kavramsal bir çerçevedir. Teorinin temel tezi, bireylerin kendilerini yetkin veya yetenekli hissettikleri faaliyetlere katılmaya çekilmesidir. Teori, spor ve egzersiz psikolojisi alanlarındaki araştırmacılar ve uygulayıcılar tarafından, çocukların, ergenlerin ve yetişkinlerin neden ve nasıl bu başarı bağlamlarına katılmaya ve çaba göstermeye teşvik edileceğini belirlemek için kullanılabilir.

    Aşağıdaki girişte, fiziksel alandaki yetkinlik motivasyonuna ilişkin araştırma ve teori gözden geçirilmektedir. Bu, teori ve yapılarına kısa bir tarihsel bakışla başlar. Bunu takiben, aşağıdaki bölümlerle ilgili araştırmanın sonuçları özetlenir: (a) yetkinlik motivasyonuyla ilgili ilişkiler, (b) algılanan yetkinlikte gelişimsel eğilimler ve (c) önemli diğerlerinin yetkinlik motivasyonu üzerindeki etkisi.

    Tarihsel Bakış

    Çoğu bilim insanı, Robert White'ın motivasyon hakkındaki klasik makalesini, yeterlik motivasyon teorisinin öncüsü olarak yeniden değerlendiriyor. Bu 1959 yayında, Beyaz terim icat effectanceve bunu kişinin çevresini keşfetme ve etkileme eğilimi olarak tanımladı. White, organizmaların fiziksel ve sosyal çevreleriyle etkileşime girmeye içsel olarak motive olduklarını savundu. Bu tür girişimler başarı ile sonuçlanırsa (çevre üzerinde gözlemlenebilir bir etkinin üretilmesi), o kişi, etkinlik ve zevk duyguları gibi içsel ödüller alır ve etki çabalarını sürdürmek için motive edilir. White'ın yetkinlik motivasyonu teorisi, insan davranışının geleneksel dürtü teorilerinden ve Sigmund Freud tarafından önerilen ve popüler hale getirilen psikanalitik içgüdü teorisinden önemli ölçüde farklı olduğu için yeni bir yaklaşım olarak kabul edildi.

    1970'lerin sonlarında Susan Harter, White'ın teorisini başlangıçta etki motivasyon teorisi olarak tanımladığı ancak daha sonra daha yaygın olarak yeterlilik motivasyon teorisi olarak anılan daha eksiksiz bir çerçeve geliştirmek için genişletti. White ile tutarlı olarak Harter, bireylerin çevreleriyle etkileşime girmeye motive olmalarının nedeni olarak eğlenceyi de merkeze aldı, ancak bir dizi başka bileşen ekledi. İlk olarak, bireylerin etkisinin veya yeterlilik motivasyonunun başarı alanlarına göre (örneğin, bilişsel, fiziksel, sosyal) değişebileceği fikrini ortaya attı. Her alan içinde bireyler, yetkinliği geliştirmek veya göstermek amacıyla ustalık girişimlerine katılmaya motive edilir. Ustalık girişimleri optimal olarak zorlu bir görevde başarı ile sonuçlanırsa ve bu görevin başarısı için önemli kişilerden sosyo-duygusal destek alırlarsa, o zaman performans kontrolü algıları ile birlikte yetkinlik algıları (bu alandaki yeteneklerine inanç) yaşarlar. (performanslarını kontrol etme yeteneklerine inanç). Yüksek yeterlilik ve kontrol algıları, sonuçta, etkililik (yetkinlik) motivasyonunun sürdürülmesine veya artmasına yol açan haz duyguları ile sonuçlanır. Beyazın aksine, Harter ayrıca, ustalık girişimlerinde bulunan ancak en iyi şekilde zorlayıcı görevlerde başarısızlıkla karşılaşan veya pekiştirme eksikliği veya önemli sosyal aktörlerin onaylamaması ile karşılaşan bireylerin, anksiyete ile birlikte bu başarı alanında yetkinlik ve kontrol algısında azalma yaşayacaklarını belirten olumsuz yönelimli bir yol önerdi. ve utanç. Olayların bu kombinasyonu, o belirli alandaki etki motivasyonunun azalmasına yol açacaktır.

    Harter  also  added  a  developmental  dimension to  her  theoretical  framework  by  suggesting  that children who are successful in their initial mastery attempts  and  who  get  positive  and  effective  reinforcement  from  significant  adults  will  (with  sufficient   cognitive   maturation)   internalize   both a  self-reward  system  and  a  set  of  mastery  goals. Due  to  this  internalization  of  standards  for  optimal  challenge  in  that  domain,  such  adolescents will  no  longer  be  dependent  on  social  agents  to evaluate their performance or to motivate them to continue their mastery attempts. Correspondingly, children  who  are  either  continually  unsuccessful in their early mastery attempts or who get disapproving or no feedback from significant adults will not  only  develop  low  perceptions  of  competence and  control  in  that  achievement  domain  but  will continue,  as  adolescents  and  adults,  to  be  dependent on external sources both to evaluate their performance and to motivate them to continue their participation in that domain.

    Harter'in erken dönem çalışmalarının yayınlanması, sonraki yirmi yıl boyunca akademik, sosyal ve fiziksel alanlarda pek çok araştırmayı teşvik etti. Daha yakın zamanlarda, yetkinlik motivasyon teorisine olan ilgi bir şekilde azalmıştır, çünkü muhtemelen yeterlilik yapısı, başarı hedefi ve kendi kaderini tayin gibi diğer motivasyon teorilerine dahil edilmiştir. Ancak, 2005 yılında, Andrew J. Elliot ve Carol Dweck terim olduğunu yeterlilik için daha merkezi bir rol teklif ve tavsiye edilen  başarı motivasyonu  değiştirilebilir yetkinlik motivasyon. İddiaları, yeterlilik motivasyonunun (a) günlük yaşam aktivitelerinde geniş ölçüde mevcut olduğu, (b) bireylerin duygusal ve psikososyal refahı üzerinde büyük ve etkili bir etkiye sahip olduğu, (c) yaşam boyu boyunca etkin olduğu fikrine dayanıyordu. bebeklikten ileri yaşa kadar) ve (d) kültürler arası ilişkiye sahiptir.

    Fiziksel Başarı Alanında Yetkinlik Motivasyon Teorisi Araştırması

    Yetkinlik Motivasyonunun İlişkileri

    Spor psikolojisindeki araştırmacılar tarafından yapılan ilk araştırmalar, modelin kendisi için destek sağlamış, aynı zamanda motivasyonel bir yapı olarak yeterliliğin önemi için destek sağlamıştır. Spesifik olarak, kendilerini herhangi bir spor veya fiziksel aktivite bağlamında yüksek yeterliliğe sahip olarak algılayan bireyler, bu aktiviteye katılmak için daha yüksek içsel motivasyon sergilerler ve katılırken daha fazla olumlu duygusal tepkiler (örneğin, zevk, tatmin, zevk) yaşarlar. daha düşük yeterlilik algıları.

    Buna bağlı olarak, algılanan yeterlilik seviyeleri de bireylerin davranışını etkileyebilir veya tahmin edebilir. Kendilerini yüksek yetkinliğe sahip olarak algılayan çeşitli fiziksel bağlamlarda (örn. Beden eğitimi dersleri, spor takımları) çocuklar ve ergenler, katılımlarını sürdürmeye ve daha zorlu görevler için daha yüksek düzeyde çaba, ısrar ve tercih sergilemeye daha yatkındırlar, düşük yeterlilik seviyelerini algılayan akranları, bu tür görev odaklı davranışların daha düşük seviyelerini sergilerken ve daha sonra, daha büyük bir bırakma riski altındadır. Daha yeni araştırmalar, yeterlilik algılarının aynı zamanda fiziksel aktivite davranışlarına da bağlı olduğunu göstermiştir; Algılanan fiziksel yeterliliği yüksek olan çocuklar, günlük fiziksel aktivite seviyelerinde daha yüksek frekans ve yoğunluk sergilemektedir. Bu tür bağlantılar, müdahale çalışmalarında da gösterilmiştir; Fiziksel aktivite programlarına başarıyla katılan çocuklar, algılanan fiziksel yeterlilikte artışlar gösterir ve bu da hem fiziksel olarak aktif olma motivasyonlarını hem de gerçek fiziksel aktivite seviyelerini artırır. İlginç bir şekilde, fiziksel yeterlilik algılarının yaşlı yetişkinler için de geçerli olduğu gösterilmiştir, çünkü fiziksel yeterlilik algıları yüksek olanlar fiziksel olarak daha aktiftirler ve aynı zamanda algılanan yaşam kalitesi tutumları, daha düşük algılara sahip olan akranlarına göre daha yüksektir. fiziksel yeterlilik. En sonunda, Yaşam boyu bireylerde yüksek yetkinlik algıları, sürekli olarak daha yüksek küresel öz değer veya öz saygı düzeyleriyle ilişkilendirilmiştir. Bu sonuçlar yine, en az bir değerli başarı alanında yüksek yetenek veya yetkinlik algısına sahip bireylerin, genel olarak yüksek bir benlik saygısına sahip olmasının önemine işaret etmektedir.

    Algılanan Yetkinliğe İlişkin Gelişimsel Eğilimler

    İki yaşam süresi değişikliği özellikle fiziksel alanla ilgilidir. Birincisi, bireylerin yetkinliklerini değerlendirdikleri alanların sayısı yaşla birlikte artmaktadır. Yani, küçük çocuklar (4-7 yaş) yeterliliği sadece iki alanda (genel yeterlilik ve sosyal yeterlilik) algılama eğilimindedir. Bununla birlikte, daha büyük çocuklar (8-13 yaş), beş farklı başarı alanını (akademik, atletik, sosyal, fiziksel görünüm ve davranışsal) kapsayan biraz daha çeşitlendirilmiş bir yeterlilik algısı sergiler. Ergenlik yıllarında, sayı üç ek kişiyi içerecek şekilde artar (yakın arkadaşlık, romantik ilişkiler ve iş yeterliliği). Diğer, daha küçük, gelişimsel değişiklikler yetişkin yıllar boyunca meydana gelmeye devam ediyor.

    İkinci olarak, hem bilişsel hem de fiziksel alanlardaki araştırmalar, bireylerin yetkinliklerini değerlendirmek için kullandıkları bilgi kaynaklarının artan olgunlaşma ile değiştiğini göstermiştir. Daha küçük çocuklar (4-7 yaş) için, birincil bilgi kaynakları sayıca azdır ve çok somuttur, örneğin önemli yetişkinlerden geribildirim ve basit görev başarısı. Bu nedenle, böyle bir çocuk, "Ben gerçekten çok iyiyim çünkü bu topu o duvara fırlatabilirim" veya "Öğretmenim öyle diyor çünkü gerçekten iyi bir atıcı olduğumu biliyorum" diyebilir. Orta ve geç çocukluk yıllarında (7-12 yaş), çocukların yeterliliklerini değerlendirmek için kullandıkları kaynakların sayısı bir miktar artar, ancak kaynaklar oldukça somut kalır. Bu dönemde, akran karşılaştırması ve performans sonuçları (kazanma veya kaybetme) daha alakalı hale gelir. Ergenlik yıllarında (13-18 yaş), kaynakların sayısı tekrar artar ve çoğu ergen, hem içsel (örneğin, kendi belirlediği hedeflere ulaşma) hem de dışsal (ör. , diğerlerinden geri bildirim, performans sonuçları, akran karşılaştırması) kaynaklar. Tekrar erken Harter modeline dönersek, ergenlerin birden fazla kaynağı kullandıkları ve akran karşılaştırması gibi tek kaynaklara bağımlı kalmak yerine kişisel tatmin gibi daha içselleştirilmiş kaynakları kullanabildikleri bir aşamaya gelmeleri önemli olabilir. koçların performanslarının değerlendirilmesi gibi dışarıdan temin edilebilen kaynaklar.

    Önemli Başkalarının Yetkinlik Motivasyonuna Etkisi

    Orijinal Harter modelinde belirtildiği gibi, ebeveynler, öğretmenler, koçlar ve akranlar gibi önemli diğerleri, bireylerin fiziksel yeterlilik ve etki motivasyonu algılarının geliştirilmesinde önemli bir rol oynar. Özellikle, ebeveynler ilk önemli sosyal aracılar olarak hizmet edebilir. Örneğin, modelleme yoluyla çocuklarının yeterlilik algılarını etkileyebilirler (çocuklar ebeveynlerinin ustalık girişimlerine kendi katılımlarını ve bunlardan zevk aldıklarını gözlemler). Bununla birlikte, ebeveynlerin oynayabileceği eşit derecede önemli bir rol, çocuklarının ustalık girişimlerine erken katılımına yanıt olarak sağladıkları geri bildirimdir. Açıkçası, "Aferin Maria!" Gibi olumlu geri bildirimler olumsuz veya geri bildirimsiz olmaktan iyidir. Ancak, önemli görünen ebeveynlerin geribildirimlerinin de içeriğidir. Özellikle,performans nasıl değerlendirilmelidir. Yani, ebeveyn, çocuğun performansını (a) performans sonucuna ("İyi iş Susan. Yeniden temel almalısın."), (B) akran karşılaştırmasına ("Daha çok çalışmalısın. Pratikte. Chase'in bugün seni tekrar yenmesine izin verdin. ") veya (c) bir beceride kişisel ustalık (" Bugün pratikte iyi iş çıkardın Joshua. Topu nasıl yakalayacağını öğrendiğini görüyorum. ")?

    Bireylerin fiziksel alandaki yetkinlik algıları ve etki motivasyonu üzerinde önemli bir etkisi olabilecek ikinci bir yetişkin grubu koçlar, beden eğitimi öğretmenleri ve fiziksel aktivite yöneticileridir. Bu tür bireylerden gelen olumlu geri bildirimler, öğrenciler ve sporcularda yüksek algılanan yetkinliği kesinlikle daha kolaylaştırsa da, öğretmenler ve koçların da bu tür olumlu geri bildirimlerin uygun olmasını sağlamaları gerekir. Yani, çok küçük çocuklar için (4-7 yaş), olumlu ve genel geri bildirim (“İyi iş, Enrico!”) İyi olabilir. Ancak daha büyük çocuklar ve ergenler (12 yaş ve üstü) için koçlar ve öğretmenler övgülerinin uygun olduğundan emin olmalıdır. Yani, Eğer bir koç, abartılı övgülerle ("Vay canına, Robert, bu gerçekten mükemmel bir performanstı.") bir atıcı hatası üzerine ilk aşamaya gelen 12 yaşındaki bir oyuncu sağlarsa, sporcunun yetkinliği o kadar gelişmeyebilir. övgünün performansla tutarlı olmadığını anlayabilir. Böyle bir durumda, bu uygun olmayan övgüyü alan kişi, eğer ödüllendirilen performans seviyesi buysa, koçun vuruşta gerçekten kötü olduğunu düşündüğünü varsaydığından, aslında düşük yeterlilik algılayabilir. Böylece, koç daha fazla övgü sunarak daha iyi yanıt verebilir ("Robert, o kötü sahalarda sallanmamakla gerçekten iyi bir iş çıkardın.") Sporcunun yeterliliği, övgünün performansla tutarlı olmadığını anlayabileceği için geliştirilemeyebilir. Böyle bir durumda, bu uygun olmayan övgüyü alan kişi, eğer ödüllendirilen performans seviyesi buysa, koçun vuruşta gerçekten kötü olduğunu düşündüğünü varsaydığı için, aslında düşük yeterlilik algılayabilir. Böylece, koç daha fazla övgü sunarak daha iyi yanıt verebilir ("Robert, o kötü sahalarda sallanmamakla gerçekten iyi bir iş çıkardın.") Sporcunun yeterliliği, övgünün performansla tutarlı olmadığını anlayabileceği için geliştirilemeyebilir. Böyle bir durumda, bu uygun olmayan övgüyü alan kişi, eğer ödüllendirilen performans seviyesi buysa, koçun vuruşta gerçekten kötü olduğunu düşündüğünü varsaydığından, aslında düşük yeterlilik algılayabilir. Böylece, koç daha fazla övgü sunarak daha iyi yanıt verebilir ("Robert, o kötü sahalarda sallanmamakla gerçekten iyi bir iş çıkardın.")

    Araştırma çalışmaları, akran kabulünün (çocukların ve ergenlerin akranları tarafından kabul ve değer gördüklerini hissetme derecesi) ve arkadaşlıkların sayısı ve kalitesinin yeterlilik algısını artırabileceğini ve bu başarı faaliyetine katılmak için sürekli motivasyonla sonuçlanabileceğini göstermiştir. Buna bağlı olarak, akranların sağladığı geri bildirim türünün de bireylerin rekabetçi kaygı, spor motivasyonu ve zevk düzeylerini etkilediği gösterilmiştir.

    Sonuç

    Yeterlilik motivasyon teorisinin ana tezi, bireylerin kendilerini yetkin veya yetenekli hissettikleri faaliyetlere katılmaya çekilmesidir. Fiziksel aktivite alanlarında, eğer hedef insanların fiziksel olarak aktif olmaları için motive edilmeleri veya performans mükemmelliği için çaba göstermeleri ise, yetkinlik algılarını artıracak ortamlar tasarlamak gerekecektir. Bugüne kadarki araştırma ve teoriye dayalı olarak, bireyler en iyi şekilde zorlayıcı görevlerde başarı elde ettiklerinde ve bu ortamdaki önemli kişilerden olumlu, teşvik edici, tutarlı ve bilgiye dayalı geri bildirim aldıklarında, gelişmiş yeterlilik algıları elde edilebilir.

     

    Referanslar:

    1. Elliot, AJ ve Dweck, CS (Editörler). (2005). Yeterlilik ve motivasyon el kitabı. New York: Guilford Press.
    2. Harter, S. (1978). Etki motivasyonu yeniden gözden geçirildi: Gelişimsel bir modele doğru. İnsani Gelişme, 1, 34–64.
    3. Boynuz, TS (2004). Çocuklarda ve ergenlerde kendilik algılarına ilişkin gelişimsel bakış açıları. MR Weiss (Ed.), Gelişimsel spor ve egzersiz psikolojisi: Bir ömür boyu perspektif (s. 101-143). Morgantown, WV: Fitness Bilgi Teknolojisi.
    1. Horn, TS ve Harris, A. (2002). Genç sporcularda algılanan yeterlilik: Koçlar ve ebeveynler için araştırma bulguları ve öneriler. FL Smoll & RE Smith (Ed.), Sporda çocuklar ve gençler: Biyopsikososyal bir bakış açısı (2. baskı, s. 435-464). Dubuque, IA: Kendall / Hunt.
    2. Weiss, MR ve Amorose, AJ (2008). Motivasyonel yönelimler ve spor davranışı. TS Horn (Ed.), Advances in sport psychology (3. baskı, s. 115-155). Champaign, IL: İnsan Kinetiği.
    3. Beyaz, RW (1959). Motivasyon yeniden gözden geçirildi: Yeterlilik kavramı. Psikolojik İnceleme, 66, 297–333.

    Diğer Cevaplara Gözat
    Cevap Yaz Arama Yap

    Cevap Yaz




    Başarılı

    İşleminiz başarıyla kaydedilmiştir.