Münzevi, (Arapça: İnziva 'dan münzevi) dinsel amaçlarla toplumdan uzaklaşıp yalnız yaşayan kişi.

Hıristiyanlığın ilk dönemlerinde çöle çekilen münzevilerle (Yunanca eremites) bir kilisenin yanında ya da bir yerleşim biriminin yakınında bir hücreye çekilenler (Yunanca anakhoretes) birbirinden ayırt edilirdi.
 
İlk Hıristiyan münzeviler 3. yüzyılın sonuna doğru Mısır'da görüldü. Roma imparatoru Decius'un zulmüne karşı çıkmanın bir yolu, çöle kaçarak dini korumak, yaşamı ibadet ve tövbeyle geçirmekti. Yaklaşık 250'de çöle kaçan Tebli Paulos bilinen ilk münzevi sayılır. Daha sonra ortaya çıkan ortak keşiş toplulukları ilk münzevilerin aşırı çileci yaşam biçimini yumuşattı. Böylece 4. yüzyılda keşişlerin kurulu bir düzene göre ortak yaşam sürdükleri manastır kurumunun temeli atıldı. Münzevi yaşam Batı Hıristiyanlığında zamanla ortadan kalkmakla birlikte Doğu Hıristiyanlığında sürmüştür.
 
İslamda, Hulefa-yı Raşidin Dönemi'nden sonra toplumdan, insanlardan uzaklaşan kişilere rastlanır. Zühd ve takvaları ile tanınan bu kişiler sonraki dönemlerde ortaya çıkan mutasavvıfların öncüleridir. Daha çok siyasal ve toplumsal koşulların neden olduğu bu inziva, sürekli bir kural durumuna gelmedi. Bununla birlikte tasavvufun sistemleşmesi, kurumlaşması döneminde geçici bir münzeviliğin tasavvufi eğitim için gerekliliği kabul edildi. Tasavvufi yaşama giren kişinin benliğini kötülüklerden arındırmak, denetim altına almak amacıyla belli bir süre inzivaya çekilmesi gelenekleşti. Bu inziva halvet ya da uzlet olarak adlandırıldı. Hemen bütün tarikatlarca benimsenen bu gelenek kişinin yalnız başına bir hücre ya da odaya çekilerek zamanını zikir, ibadet ve düşünce ile geçirmesi biçiminde sürdürüldü. Erbain ya da çile çıkarma denen bu halvetin süresi genelde 40 gün olarak belirlenir, ama bu süreyi artıran tarikatlar da vardır.
 
Münzevi terimi dini anlamının yanı sıra tek başına yaşanan, yalnızlık için de geçerlidir.