Cevap : "Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında yürüyorum, arkama bakmadan ilerliyorum. Yolumun karanlığa saplanan noktasında, sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum. Kara gökler, kül rengi bulutlarla kapalı. Yıldırımlar evlerin bacalarını gözetliyor. İn cin uykuda, sadece iki yoldaş uyanık; biri benim, biri de serseri kaldırımlar. İçimde, damla damla bir korku birikiyor; sanki her köşe başını sarmış devler var gibi geliyor. Evler gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi, üstüme simsiyah camlarını dikiyor. Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi. Kaldırımlar, içimde yaşanmış bir insan gibidir. Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi. Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir dil gibidir. Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta. Ben bu kaldırımların büyüttüğü bir çocuğum! Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta; yolculuğum bu karanlık sokakta son bulmasın. Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim yol gitsin; iki yanımda fenerler gibi aksın bir sel. Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler duysun; yolumun zafer tacı, gölgeden taş kemerler olsun. Sabahı görmek istemiyorum, sabah ışığına çıkmak istemiyorum; gündüzler sana kalsın, karanlıkları bana verin! Serin bir karanlığımsı bir örtüyle sıkıca sarınayım; örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları. Gövdem taşlara boydan boya uzansa da, buz gibi taşlar alnımdaki ateşi alsın. Dalıp, sokaklar kadar gizemli bir uykuya, sonsuz bir uykuya dalsam da, kaldırımların melankolik sevgilisi gibi ölsem de..."

---

---

Diğer Cevaplara Gözat