Sofistler, M.Ö. 5. yüzyılda para karşılığında felsefe öğreten gezgin filozoflardır. Sofistler, göreceli ve kuşkucu düşüncenin temellerini atan ve bu görüşleri geliştiren düşünürler olarak tarihe yazılmışlardır.

Sofist ifadesi, etimolojik köken olarak Yunanca sophos (bilge, becerikli, zeki) sözcüğünden türetilen sophistes’ten gelir ve öğrenmeyi ve öğretmeyi kendilerine meslek edinen kişileri belirtmek için kullanılır.

İlk sofistlerin toplumda büyük bir saygınlığı olmasına rağmen felsefe tarihinde ‘sofist’ denildiğinde akla olumsuz bir anlam gelmektedir. Bu anlam başta dönemin en önemli filozofları olan Platon'un, Sokrates'in ve Aristoteles'in sofistlere karşı yürüttüğü mücadeleden kaynaklanmaktadır. Sofist filozoflar sürekli bu düşünürler tarafından eleştirilmiş ve küçük görülmüşlerdir.

Sofist filozofların para karşılığı ders vermeleri o dönemde sıkça ağır biçimde yadırganmıştır. Bununla birlikte felsefe tarihi içinde erdemin öğretilir olup olmadığı gibi çok önemli soruların sorulmasında ya da yeni yaklaşımlar geliştirilmesinde sofistler her dönem önemli etkilere yol açmışlardır.

Eski Yunan dünyasında ‘sofist’ adlandırması, erken dönemde, kendi alanında yetkin şairler için kullanıldığı gibi Thales, Bias, Solon gibi toplumda saygın bir konuma yerleştirilen bilge ve düşünürler için de kullanılmıştır. Bu kullanımına zıt olarak sofist nitelemesi, özellikle geç dönemde, bazı oyun yazarlarının ve Platon’un metinlerinde “kazanç peşinde koşan, toplumsal saygınlığını kaybetmeye başlamış yetenekli öğretmenler” için de kullanılmıştır.

Belli bir işi yapmadaki üstünlük bakımından gemici, kâhin ya da heykeltıraş kişiler için bu sözcük, söz konusu kişilerin alanlarındaki yetkinliklerini vurgulamak için de kullanılırdı. Bu kişiler yaptıkları işlerde usta olarak kabul ediliyorlar olduklarının çeşitli örnekleri vardır.