Tam kafiye, dize sonlarında bulunan sözcüklerin son hecelerinde aynı seslerin tekrarlanmasına denir. Bu sesler, ünlü ve ünsüz olabilir. Tam kafiyede, her iki hecede de aynı seslerin bulunması gerekir.

Örnek:

1. "Kuşlar uçuyor, ağaçlar yeşeriyor."
2. "Gece oldu, yıldızlar parlıyor."
3. "Ben seni seviyorum, sen beni seviyorsun."

Bu dizelerde, son hecelerde bulunan "yoruyor", "parlıyor" ve "seviyor" sözcükleri tam kafiye oluşturur. Çünkü bu sözcüklerin son hecelerinde aynı sesler bulunur.

Tam kafiye, şiirde önemli bir unsurdur. Şiire ahenk ve ritm kazandırır. Ayrıca, şiirin duygu ve düşüncelerini daha etkili bir şekilde ifade etmesine yardımcı olur.

Tam kafiye, aşağıdaki şekillerde de yapılabilir:

1. Ünlü uyumu: Bu tür tam kafiyede, son hecelerde aynı ünlü sesler bulunur. Ünsüz sesler farklı olabilir.

Örnek:

1. "Ateş ediyor, güneş doğuyor."

2. "Yıldızlar parlıyor, çiçekler açıyor."

3. Ünsüz uyumu: Bu tür tam kafiyede, son hecelerde aynı ünsüz sesler bulunur. Ünlü sesler farklı olabilir.

Örnek:

1. "Gece oldu, yıldızlar parlıyor."

2. "Ben seni seviyorum, sen beni seviyorsun."

3. Yarı ünlü uyumu: Bu tür tam kafiyede, son hecelerde aynı yarı ünlü sesler bulunur. Ünsüz sesler farklı olabilir.

Örnek:

1. "Kuşlar uçuyor, ağaçlar yeşeriyor."
2. "Seni seviyorum, sensiz olamıyorum."

Tam kafiye, şiirde en yaygın kullanılan kafiye türüdür. Şiirin ahenk ve ritmini sağladığı için, şiirde önemli bir yere sahiptir.