İşte Cevaplar
Cevap : Üçüncü Şahıs Anlatıcı (Tanrısal)
“Tanrısal” Anlatıcı, “İlahi Anlatıcı” veya “Sınırsız Üçüncü Şahıs” olarak da tanımlayabileceğimiz bu anlatıcı türü, hikayeyi olayların dışında kalarak, fakat her şeyi bilerek anlatır. Klasik romanlarda görülen anlatıcı yapısı, bu üsluba örnek olarak gösterilebilir.
Bu anlatıcıya “tanrısal” denmesinin sebebi, kendisi bir “karakter” olmayan ve olaylara karışmayan anlatıcının, romanda anlatılan konuyla ilgili her şeyi bilmesidir. Buna yalnızca olaylar ve yaşananlar değil, tüm karakterlerin duyguları ve düşünceleri de dahildir. Böyle romanlarda “ana karakter” olarak tanımlayabileceğimiz karakterler olsa da, anlatı yalnızca onlara yoğunlaşmaz, bakış açısı onlarla sınırlı kalmaz.
Örnek:
Yukarıdaki pasaj, bu anlatıcı türüne iyi bir örnek olarak sunulabilir. Anlatıcının hem Ahmet’in, hem Ayşe’nin iç dünyasına, düşündüklerine ve hissettiklerine hakim olması, onun anlattığı hikaye ile ilgili her şeyi bildiğini gösteren bir unsurdur.
Bu anlatıcı türünün zaman zaman “tanrısal” veya “ilahi” anlatıcı olarak ifade edilmesi, bunun dini ve mitolojik metinlerde kullanılan bir anlatıcı türü olduğu yönünde bir izlenim yaratabilir. Buradaki tanrısal kelimesi, anlatıcının roman kurgusu içindeki her şeyi bildiğini ifade etmek için kullanılmaktadır.
Dini bir metin bu anlatıcı türüyle yazılabilecek olsa da, tanrısal veya ilahi anlatıcı ifadeleri, kavramın dini metinlerle doğrudan bir bağı olduğu anlamına gelmez. Herhangi bir konu, tanrısal anlatıcı ile anlatılabilir.
Diğer Cevaplara Gözat
“Tanrısal” Anlatıcı, “İlahi Anlatıcı” veya “Sınırsız Üçüncü Şahıs” olarak da tanımlayabileceğimiz bu anlatıcı türü, hikayeyi olayların dışında kalarak, fakat her şeyi bilerek anlatır. Klasik romanlarda görülen anlatıcı yapısı, bu üsluba örnek olarak gösterilebilir.
Bu anlatıcıya “tanrısal” denmesinin sebebi, kendisi bir “karakter” olmayan ve olaylara karışmayan anlatıcının, romanda anlatılan konuyla ilgili her şeyi bilmesidir. Buna yalnızca olaylar ve yaşananlar değil, tüm karakterlerin duyguları ve düşünceleri de dahildir. Böyle romanlarda “ana karakter” olarak tanımlayabileceğimiz karakterler olsa da, anlatı yalnızca onlara yoğunlaşmaz, bakış açısı onlarla sınırlı kalmaz.
Örnek:
Ahmet, başını öne eğerek sessizce durdu. İçinde büyük bir umutsuzluk vardı. Hayatında hiçbir şey yoluna girmeyecekmiş gibi hissediyordu. Kısık ve titreyen bir sesle, “Ne yapacağız?” diye sordu, ancak cevap gelmedi.Kafasını kaldırdığında, Ayşe’nin yüzünde sert bir ifade olduğunu gördü. O durumu Ahmet’ten farklı karşılamıştı. Artık dayanamayacağını hissediyor, ama oturup üzülmek yerine bir şekilde savaşmak, mücadele etmek, isyan etmek istiyordu.“Artık yeter,” diye geçirdi içinden. “Daha fazlasına katlanmayacağız.”
Yukarıdaki pasaj, bu anlatıcı türüne iyi bir örnek olarak sunulabilir. Anlatıcının hem Ahmet’in, hem Ayşe’nin iç dünyasına, düşündüklerine ve hissettiklerine hakim olması, onun anlattığı hikaye ile ilgili her şeyi bildiğini gösteren bir unsurdur.
Bu anlatıcı türünün zaman zaman “tanrısal” veya “ilahi” anlatıcı olarak ifade edilmesi, bunun dini ve mitolojik metinlerde kullanılan bir anlatıcı türü olduğu yönünde bir izlenim yaratabilir. Buradaki tanrısal kelimesi, anlatıcının roman kurgusu içindeki her şeyi bildiğini ifade etmek için kullanılmaktadır.
Dini bir metin bu anlatıcı türüyle yazılabilecek olsa da, tanrısal veya ilahi anlatıcı ifadeleri, kavramın dini metinlerle doğrudan bir bağı olduğu anlamına gelmez. Herhangi bir konu, tanrısal anlatıcı ile anlatılabilir.
Diğer Cevaplara Gözat